"Στην άκρη των χειλιών μου....η απόλαυση", της Μίριελ Μπάρμπερι (Ψυχογιός 2002, μετάφραση Μαρία Χωρεάνθη, σελ. 172) εἰναι ένα βιβλίο αφιερωμένο αποκλειστικά στη....γεύση!
Όπως αναφέρει η Κώστια Κοντολέων, στον πρόλογο της στο βιβλίο : "....Η γεύση....Από μια άποψη είναι η πιο προσωπική και συνάμα η πλἐον θεωρητική των αισθήσεων.........Σε μια οικοδέσποινα μπορούμε να συγχωρήσουμε σχεδον τα πάντα, ακόμα και τον άκομψο τρόπο που έχει βάλει το φόρεμα της, μα ποτέ δεν θα βρούμε κάτι για να δικαιολογήσουμε την αποτυχία των εδεσμάτων που μας προσφέρει.......Αίσθηση γεμάτη αντιφάσεις, συναισθήματα και απαιτήσεις. Τελικά, η πλέον ερωτική των άλλων πέντε αδελφών της.......Στο μυθιστόρημα αυτό πρωταγωνίστρια είναι η γεύση.........διαμέσου κάποιου που πάνω της στήριξε όλη του τη ζωή, την καριέρα και τα συναισθήματα του, ενός γευσιγνώστη........του πλέον διάσημου...που με τις αποφάσεις της γλώσσας και του ουρανίσκου του καθόρισε την τύχη επιχειρήσεων......... Η ιστορία ξεκινά κάπου τις τελευταίες ώρες της ζωής αυτού του εστέτ της εποχής μας. Και καθώς βλέπει τον θάνατο να τον πλησιάζει, αναπολεί όλη του τη ζωή και προσπαθεί να βρει εκείνο που υπήρξε ό,τι περισσότερο αγάπησε. Αγάπησε τις γεύσεις και ανάμεσα σε αυτές ψἀχνει για την πιο πολύτιμη των αναμνήσεων του. Κι όπως αναθυμάται, μας αφηγείται στην ουσία τη ζωή του........Η Μπάρμπερι, με μαεστρία γνήσιου μυθιστοριογράφου, μπλέκει τις αφηγήσεις του κεντρικού της ήρωα με τις αντίστοιχες διαφόρων προσώπων που το καθένα με τον τρόπο του τον περιβάλλουν........Το να υποκύπτει κανείς στα πάθη του έτσι κι αλλιώς είναι μια αμαρτία και η λαιμαργία, με τη σειρά της, ένα από τα επτά θανατηφόρα αμαρτήματα. Αλλά το έγκλημα συντελείται όταν κανείς αποφασίσει να θάψει την απλότητα της απόλαυσης. Όταν αυτό που τρως, πέρα από το να σε χορταίνει και σε κάνει να χαίρεσαι με έναν τρόπο άδολο, γίνεται κατανάλωση αισθήσεων και ξόδεμα συναισθημάτων......".
Ο πρόλογος, τρεισήμισι σελίδων, είναι μια άριστη παρουσίαση του βιβλίου! Γι αυτό παρέθεσα μερικά από αυτό τον πρόλογο. Παραθέτω και απσπάσματα από το μυθιστόρημα ώστε με αυτό (πιστεύω) δίνεται μια εικόνα του τρόπου γραφής :
"....Η ωμή ντομάτα την οποία καταβροχθίζει κανείς στον κήπο, φρεσκοκομμένη από την ντοματιά, αποτελεί το κέρας της αφθονίας για τις πιο ανόθευτες αισθήσεις -δεν είναι τίποτα λιγότερο από έναν καταρράκτη που πλημμυρίζει το στόμα με το συγκερασμό όλων των απολαύσεων. Η αντίσταση της σφιχτής ψίχας, ελάχιστη αλλά αρκετή, το σχίσιμο των ιστών, το υγρό με τους μικροσκοπικούς σπόρους που κυλάει στη γωνιά των χειλιών και το σκουπίζεις δίχως να φοβάσαι μη λερωθούν τα δάκτυλα σου, η σαρκώδης αυτή μπαλίτσα που κατακλύζει τα σωθικά μας μ΄ένα χείμαρρο από φύση : ιδού η ντομάτα, ιδού η περιπέτεια....."
".....Η ζωή του καθενός μας χρωστά την υπόσταση της αποκλειστικά στην ώσμωση της λέξης και του γεγονότος, όπου η πρώτη ντύνει το δεύτερο με τη γιορτινή του φορεσιά. Έτσι τα λόγια των φίλων μου, που περιέβαλαν το γεύμα μου με την αίγλη της ανεπιτήδευτης χάρης τους, αποτελούσαν, σχεδόν δίχως να το θέλω, την ουσία αυτού του γεύματος κι εκείνο που με τόση αγαλλίαση γεύτηκα δεν ήταν το κρέας, αλλά ο λόγος....."
".....Μα το κονφί ασκαλώνιου που σου σπάει τη μύτη με την ευωδία του και λιώνει στο στόμα, χτυπώντας την ανέγγιχτη ακόμα γλώσσα σου με την αναμενόμενη γεύση της φρέσκιας πιπερόριζας ανάμεικτης με μαριναρισμένο κρεμύδι και μόσκο, σε εκπλήσσει με την ευγένεια και την πληθωρικότητά του, αν κι αυτό ήταν που αποζητούσες..................."
No comments:
Post a Comment