3 ΒΙΒΛΙΑ

 "Ο κλέφτης των ονείρων" (Ηλέκτρα, 2005, μετ. Μαρία Βώττα) του Μισέλ Ζουβέ

 

"Ο καθηγητής του πόθου"(Πόλις, 2010, μετ. Νίκος Παναγιωτόπουλος) του Φίλιπ Ροθ,      και

 

"Το Κορίτσι με τα Πορτοκάλια" (Λιβάνη, 2005, μετ. Ιάκωβος Κοπερτι) του Γιοστεϊν Γκααρντερ, 

 

είναι τα τελευταία βιβλία που έχω διαβάσει. Θα γράψω λίγα λόγια για το καθένα,  όπως συνηθίζω (έχω πάντα την άποψη πως δεν "πρέπει" να περιγράφεται λεπτομερώς το περιεχόμενο ενός βιβλίου, όταν ξέρω πολλές λεπτομέρειες από την υπόθεση ενός βιβλίου, δεν το διαβάζω μετά).

 

Το πρώτο, "Ο κλέφτης των ονείρων" έχει σαν θέμα τα όνειρα και την προσπάθεια ενός ερευνητού να ελέγξει τον τρόπο που ονειρευόμαστε, να επεμβαίνει με χημικές ουσίες και να αλλάζει το χαρακτήρα και τις όποιες αποφάσεις του ανθρώπου. Η όλη υπόθεση διαδραματίζεται στην πάντα πολύ ωραία Βενετία, με τα πολλά της κανάλια, τα στενά δρομάκια, τα παλιά αρχοντικά, τη ρομαντική της ατμόσφαιρα. Το βιβλίο του Ζουβέ συνδυάζει  δυο πολύ ενδιαφέροντα θέματα, αυτό των ονείρων και της πανέμορφης Βενετίας. Ενώ το θέμα του βιβλίου για μένα είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον (πάντοτε διάβαζα και διαβάζω άρθρα σχετικά με τα όνειρα), το βιβλίο δεν με ενθουσίασε. Έχει μεν το "άρωμα" αστυνομικού και κατασκοπευτικού μυθιστορήματος,  λογοτεχνικά όμως το βρίσκω πολύ "φτωχό". 

 

      Το δεύτερο, αυτό του Ροθ, σε βιβλίο του οποίου καταφεύγω όταν έχω "κουραστεί" από ανιαρά βιβλία (απέκτησα κάποιο είδος ...  εμμονής με τον Ροθ) αναφέρεται στην ιστορία του Ντέιβιντ Κἐπες, νεαρού καθηγητού ο οποίος έχει σαν έμβλημα του τη ρήση του Μπάιρον : "Άσωτος μεταξύ των λογίων, λόγιος μεταξύ των ασώτων".  Μια ιστορία ενός αχόρταγου ερωτικά νεαρού, ως ότου ερωτεύεται, παντρεύεται την αγαπημένη του, αλλά και πάλι .... μένει ανικανοποίητος! Χωρίζει, ξαναερωτεύεται, ξαναπαντρεύεται. Όμως φαίνεται πως η αναζήτηση του ιδανικού του, η ικανοποίηση του πόθου του, ποτέ δεν θα βρει πλήρη εκλήρωση! Οπωσδήποτε το βιβλίο αυτό δεν είναι από τα καλά του Ροθ, όμως διαβάζεται σχετικά ευχάριστα, από λογοτεχνική άποψη.

 

      Το τρίτο "Το κορίτσι με τα πορτοκάλια" είναι ένα βιβλίο που ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕΙ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ! Απλής φιλοσοφίας, κατανοητής από οποιονδήποτε, το βιβλίο είναι πηγή αγάπης, ελπίδας, αισιοδοξίας! Το γράμμα ενός πατέρα  (που πέθανε όταν ο γιος ήταν 4 χρονών), προς το γιο του, ανακαλύπτεται  11 χρόνια μετά από το θάνατο του. Στο γράμμα περιγράφεται η ζωή του πατέρα, ο έρωτας προς τη μητέρα του νεαρού κλπ κλπ, αλλά η ουσία βρίσκεται στο ότι η όλη ιστορία αναπτύσσεται ως ένας διάλογος ανέμεσα στο (νεκρό) πατέρα και τον έφηβο γιο! Πολλές φιλοσοφικές σκέψεις αναδύονται, απλές μεν, αλλά πολύ ωραίες : 

"Τί είναι ο άνθρωπος, Γκέοργκ? Τί αξία έχει? Μήπως είμαστε απλώς η σκόνη που τη στροβιλίζει και τη σκορπίζει ο άνεμος? ". 

"Η ζωή είναι σύντομη για εκείνους που μπορούν να καταλάβουν ότι μια μέρα όλα τελειώνουν οριστικά. Αλλά δεν μπορούν να συλλάβουν όλοι τι πραγματικά σημαίνει να πρέπει να φύγεις για πάντα. Υπάρχουν τόσα που σε δυσκολεύουν να το συνειδητοποιήσεις, ώρα την ώρα, λεπτό το λεπτό."

Ανέφερα δυο φράσεις από το πάρα πολύ ωραίο αυτό βιβλίο. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα!