Έτσι κι άπόψε ανάτειλαν του δειλινού τα ρόδα
χρυσόχρωμα, ροδένια, πορφυρά,
έτσι κι' απόψε σβήνοντας εφυλλορόησαν όλα
καθώς τα ξαγναντώ κάθε φορά.
Και κάθε φορά ρουφώ από την ανατολή τους
όλη τη ροδοστάλαχτη χάρη τους και μεθώ
ακόμα κι ' απ' τη σιγανή, την ύστερνη πνοή τους.
(Έτσι, τη μια χαρά τη χαίρομαι όλη ως πέρα).
Μα έτυχε απόψε βλέποντας τη Δύση, να σκεφτώ
πως τάχατες η αγάπη μας θάσβηνε κάποια μέρα...
Κι' όπως απόψε ανάτειλαν του δειλινού τα ρόδα
χρυσόψωμα, ροδένια, πορφυρά,
όπως κι' απόψε σβήνοντας φυλορροούσαν όλα
είχα μια θλίψη τούτη τη φορά...
Μ. ΠΟΛΥΔΟΥΡΗ
Για τη ζωή γενικά, τα καθημερινά και τα τετριμένα, αλλά και για τα περίεργα και τα εκνευριστικά, μαζί με τα ωραία και ωφέλιμα....... Απορίες, αμφισβητήσεις, συναισθήματα. Αναφορές σε βιβλία και ιστορίες καθημερινής τρέλλας.... Επάνω : έξω από το Ολυμπιακό στάδιο του Βερολίνου.
6 comments:
Αν σου αρέσει η Πολυδούρη, υπάρχει μια καινούρια έκδοση από το Μεταίχμιο με ποιήματά της μαζί με ποιήματα του κρυωτάκη
Καρυωτάκη βεβαίως ήθελα να γράψω και όχι κρυωτάκη!!!
Καλό μήνα σας εύχομαι.
Kαλό μήνα και σε σενα Mαριάνθη.
Ευχαριστώ αγαπητή anagnostria. Θα κοιτάξω να το πάρω.
πολυ ωραιο το ποιημα!!!!γενικα η Πολυδουρη εχει γραψει ωραια ποηματα...στο σχολειο ειχα μαθει πολλα
Συγχαρητήρια Τινάκι, το έφτιαξες τάκα - τάκα, θα παρακολουθώ το ιστολόγιο σου.
Post a Comment