Μαύρη η ψυχή μου..., σαν τα καμένα δάση..., σαν τους καμένους ανθρώπους...., βαριά η καρδιά... δεν μου αφήνει καμιά διάθεση να συνεχίσω τη περιγραφή του ταξιδιού..... Ο πόνος βαθύς.... 63..64...65? οι νεκροί...οι καμένοι, 13 δρυμοί καταστράφηκαν μέσα σε 2 μήνες!.... χωριά ολόκληρα πλήρως κατεστραμένα, χιλιάδες άνθρωποι άστεγοι, χωρίς να έχουν στον ήλιο μοίρα.... η γη που τους έτρεφε πλήρως κατεστραμένη....
-- Ας ελπίσουμε να σταματήσει εδώ το ΚΑΚΟ.
---- Ας ελπίσουμε πως, όπως και με το τσουνάμι στην Ασία, να συνδράμουμε όλοι, με λίγα ή πολλά, ανάλογα με τις δυνατότητες... ώστε να ανακουφισθούν οι πληγέντες... (όσο είναι δυνατόν να ανακουφισθούν βέβαια.....)
------Ας ελπίσουμε, αυτή η τεράστρια καταστροφή.... να συνετίσει τα κόμματα έτσι ώστε να αποκομματικοποιηθεί το κράτος... και οι καλύτεροι (οι κάλλιστοι) να αναλαμβάνουν τις υπεύθυνες θέσεις (και όχι τα..."κομματόσκυλα"...), ώστε η αντιμετώπιση των , όποιων, καταστάσεων να γίνεται με το καλύτερο δυνατό τρόπο.
[Η τελευταία παράγραφος έχει άμεσο σχέση με το τρόπο αντιμετώπισης των πυρκαγιών...., "οι παρεπιδημούντες την Ιερουσαλήμ" το γνωρίζουν πολύ καλά...]
Για τη ζωή γενικά, τα καθημερινά και τα τετριμένα, αλλά και για τα περίεργα και τα εκνευριστικά, μαζί με τα ωραία και ωφέλιμα....... Απορίες, αμφισβητήσεις, συναισθήματα. Αναφορές σε βιβλία και ιστορίες καθημερινής τρέλλας.... Επάνω : έξω από το Ολυμπιακό στάδιο του Βερολίνου.
No comments:
Post a Comment