ΕΞΗΓΗΣΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ ΕΦΗΒΩΝ (τελευταίο)

Μία μορφή καθημερινής πίεσης και ψυχικής βίας πηγάζει από τους γονείς οι οποίοι αν και συνεχώς παραπονιούνται κι οργίζονται για την πολιτική και οικονομική κατάσταση, δεν αναλαμβάνουν δράση ώστε να ανατραπούν οι συνθήκες που τους καταπιέζουν. Τα παιδιά και οι έφηβοι απορροφούν το θυμό και την απελπισία των μεγάλων --σταδιακά, και δικαιολογημένα, χάνουν το σεβασμό προς γονείς, καθηγητές και όσους, ενώ γκρινιάζουν, απέχουν από συντονισμένες κινήσεις που θα έφερναν ουσιαστικές αλλαγές-- και χωρίς να ξέρουν τι ακριβώς πρέπει να γίνει, νιώθουν πολύ έντονα την επιθυμία να αντιδράσουν.Η διαφορά ανάμεσα σε εμάς και τα παιδιά είναι ότι έχουμε τα επιχειρήματα που υπακούν στην κοινή λογική για το τι είναι σωστό και, κυρίως, εφικτό. Η κοινωνικοποίηση που ένας τριαντάρης ή σαραντάρης, κ.λπ. έχει ήδη υποστεί, αφενός του δίνει πολλά ερείσματα δικαιολόγησης για το τι (δεν) κάνει, αφετέρου τον αποδυναμώνει από την φυσική παρόρμηση και την ελπίδα ότι τα πράγματα μπορούν όντως ν' αλλάξουν.Η κοινωνικοποίηση, βέβαια, μπορεί να είναι μια θετική και απαραίτητη διαδικασία ωρίμανσης που εξασφαλίζει την λειτουργική συμβίωση των διαφορετικών ομάδων που συναποτελούν μια δημοκρατική κοινωνία. Σε πολιτικά ώριμες κοινωνίες, ο κρατικός μηχανισμός συνεργάζεται με τους κοινωνικούς φορείς ώστε να διασφαλίσει τα δικαιώματα των πολιτών, και ότι οποιαδήποτε καταγγελία για παραβίαση των δικαιωμάτων μπορεί να βρεί μια νόμιμη οδό για να εκφραστεί, έστω και μέσω γραφειοκρατικών διαδικασιών.Όλοι γνωρίζουμε ότι στη χώρα μας κάτι τέτοιο δεν ισχύει - και πως θα μπορούσε άλλωστε, όταν ένας βασικός παρα-βιαστής των δικαιωμάτων μας είναι ο ίδιος ο κρατικός μηχανισμός. Δεδομένων όλων αυτών, δεν είναι παράξενο που τόσοι ενήλικες, χρησιμοποιώντας τον 'εκλεπτυσμένο' τρόπο σκέψης τους αδυνατούν να αντιδράσουν με άμεσο κι έντονο τρόπο, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να αναπαράγουν με την ψήφο τους μια αδιέξοδη κατάσταση, που τους καταδικάζει στο μαρτύριο του Σίσυφου. Τα παιδιά και οι έφηβοι, όμως, που δεν έχουν ακόμα αλλοιωθεί από την διαδικασία ένταξης σε μια δυσλειτουργική κοινωνία, μπορεί να μην διαθέτουν προς το παρόν την ικανότητα να αρθρώσουν έγκυρο πολιτικό λόγο, αλλά νιώθουν επιτακτικά την ανάγκη να αντιδράσουν σε όλη αυτή την αρρώστια. [Συγγραφέας του άρθρου που αναρτήθηκε σε 3 συνέχειες είναι η Εύα Στάμου, Ψυχολόγος και συγγραφέας]