Άφωνοι παρακολουθήσαμε και παρακολουθούμε τα όσα έγιναν και γίνονται στην Ελλάδα τις τελευταίες μέρες (και νύχτες). Θλίψη, οργή, και απογοήτευση... Η κατάσταση είναι τραγική, όχι μόνο λόγω του θανάτου (δολοφονίας από αστυνομικό!!!) ενός παιδιού (αλήθεια τί μπορεί να πει κανείς στους γονείς του?). Όσοι ζουν στην Ελλάδα, γνωρίζουν πως όχι μόνο δεν διαφαίνεται ελπίδα βελτίωσης της κατάστασης, αλλά αντίθετα, με τη πάροδο του χρόνου τα πράγματα γίνονται χειρότερα. Στην ερώτηση "Πώς θα μπορούσαν να αλλάξουν οι συνθήκες που δημιουργούν αυτές τις τραγικές καταστάσεις?" οι απαντήσεις θα είναι πολλές αλλά .... ουτοπικές. Όλοι μας είμαστε μπλεγμένοι σε ένα κουβάρι, κι όσο καλές προθέσεις και αν έχουν (όσοι έχουν..., ακόμα κι αν είναι πολλοί... {που δεν είναι}) δεν μπορούν να κάνουν κάτι, διότι θα βρουν μπροστά τους αξεπέραστα εμπόδια, ή ατσαλοπροστευόμενα συμφέροντα ή... ή... ή. Ακόμα κι αν γινόταν μια επανάσταση, είναι πολύ αμφίβολο αν η διάδοχη κατάσταση θα έφερνε την άννοιξη. Όταν χάθηκε κάποτε η άννοιξη, τότε που υπήρχαν πάρα πολλές πιθανότητες να επικρατήσει η πραγματική δημοκρατία και ισονομία και κοινωνική δικαιοσύνη (όση είναι δυνατόν να επιτευχθεί), δυστυχώς (όπως φαίνεται) χάθηκε οριστικά και αμετάκλητα. Όσοι ζούμε την καθημερινότητα στην Ελλάδα, καταδικάζουμε μεν στη συντριπτική μας πλειοψηφία τα δραματικά γεγονότα, όμως η εξήγηση της ανεξέλεκτης αγανάκτησης των νέων δεν είναι πολύ δύσκολη. Έχουν δοθεί πολλές ερμηνείες στα τηλεοπτικά κανάλια, οι περισσότερες από αυτές έχουν βάση, κινούνται μέσα στα πλαίσια των πραγματικών συνθηκών και καταστάσεων, και ερμηνεύουν την αντίδραση των νέων.
Βεβαίως, όπως συμβαίνει πάντα σ' αυτές τις περιπτώσεις, διεισδύουν οι κοικουλοφόροι ανάμεσα, γύρω, πίσω από τους διαδηλωτές-διαμαρτυρομένους και με τη δράση τους (την οποία ακολουθεί η "ψυχολογία του όχλου") επιφέρουν τις μεγάλες καταστροφές και ανυπολόγιστες ζημιές.
No comments:
Post a Comment