Σε λιγότερο από μια εβδομάδα διάβασα-απόλαυσα- το πολύ καλό (και πάλι) βιβλίο της Ε. Τσαμαδού, "Ο χορός των μυστικών"(Ψυχογιος"). Δεν μπόρεσα παρά να .... χορέψω κι εγώ στο ρυθμό τους (ενώ μου χρειάστηκε μήνας για να διαβάσω "Το ξενοδοχείο Lutetia"). Γοητευτικό και αυτό το μυθιστόρημα της Τσαμαδού, που διαφέρει από τα 2 προηγούμενα της (Οι Θεοί πέθαναν στη Ρώμη, Η εταίρα του Μ.Αλεξάνδρου), στο ότι δεν είναι ένα καθαρά ιστορικό μυθιστόρημα. Όμως και σε αυτό αναφέρονται πολλά ιστορικά στοιχεία. Στο βιβλίο περιγράφεται πολύ παραστατικά η ζωή μιας οικογένειας και των πέριξ αυτής ανθρώπων και γεγονότων, που εξελίσσεται από τα τέλη του 19ου αιώνα και φτάνει μέχρι και τις αρχές του 21ου. Τα βάσανα, οι αγώνες για επιβίωση, οι αγωνίες, οι χαρές και οι λύπες (πολύ περισσότερες από τις χαρές) παρελαύνουν μέσα στο βιβλίο. Κυρίως εξιστορείται η άδικη - άνιση θέση της γυναίκας στη κοινωνία, αλλά ταυτόχρονα τονίζεται και η δύναμη της όχι μόνο να αντέχει, αλλά και πολλές φορές να νικά τις αντιξοότητες - μύρια εμπόδια που συναντά στο δρόμο της και να τα βγάζει πέρα αξιοθαύμαστα!
- Έχω την εντύπωση πως, σε αντίθεση με πολλούς συγγραφείς, τα βιβλία των οποίων φθίνουν σε ποιοτική αξία από το πρώτο τους προς τα επόμενα, η Ελένη Τσαμαδού παρουσιάζει βιβλία που βαίνουν από το καλό στο καλύτερο !
- Θα περιμένω ανυπόμονα το επόμενο ιστόρημα της.
(Για αναλυτική κριτική-παρουσίαση του βιβλίου μπορεί κανείς να ανατρέξει στο anagnostria.blogspot.com)
4 comments:
Αγαπητέ φίλε Mike,
Σε ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για τα όσα γράφεις για το βιβλίο μου, ΅Ο χορός των μυστικών΅, εύχομαι να μη σε απογητεύσω στο μέλλον, αν και ομολογώ ότι με έκανες να αγχωθώ λιγάκι...
ΕΚΤ-Ελένη
Αγαπητή ekt, δεν νομίζω ότι θάπρεπε να αγχωθείτε, ούτε στο ελάχιστο, γιατί το ταλέντο που είναι διάχυτο στις σελίδες των βιβλίων σας, είμαι σίγουρος πως δεν πρόκειται να σας εγκαταλείψει
Χαίρομαι, αγαπητέ Mike, που δε σε απογοήτευσα αυτή τη φορά με την παρουσίασή μου, όπως με το Lutetia, αν κα σε μένα άρεσε πολύ κι εκείνο το βιβλίο.
Το Lutetia, αγαπητή anagnostria, μου άρεσε μόνο προς το τέλος, αλλά με είχε κουράσει πολύ μέχρι να φτάσω εκεί που αρχίζει να περιγράφει τη ψυχολογία των επαναπατριζομένων, που νομίζω πως αποτελεί το σκοπό του συγγραφέα.
Post a Comment