Ξενοδοχείο Lutetia

"Μετά κόπων και μόχθων" τελείωσα επιτέλους το "Ξενοδοχείο Lutetia" (Pierre Assouline, ΠΟΛΙΣ), εξαιτίας του οποίου έχω καθυστερήσει να αρχίσω την ανάγνωση του "Χορού των μυστικών" της Ε. Τσαμαδού. Αλλά ας πω τις εντυπώσεις μου από το Lutetia. Κατ ' αρχήν το Lutetia είναι ένα ξενοδοχείο πολυτελείας του Παρισιού. Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας του βιβλίου είναι ένας πρώην αστυνομικός που έχει αναλάβει την ευθύνη της ασφάλειας του ξενοδοχείου και ο οποίος καταγράφει και περιγράφει τη ζωή του ξενοδοχείου πριν από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και κατά τη διάρκεια του πολέμου (που το είχαν επιτάξει οι Γερμανοί). Με το τέλος του πολέμου, το επιτάσσει η Γαλλική κυβέρνηση και το προορίζει να υποδέχεται τους επαναπατριζομένους, είτε αιχμαλώτους πολέμου είτε εκτοπισμένους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Κυρίως ο συγγραφέας επικεντρώνεται στη ψυχογραφία των επαναπατριζομένων. Αυτό όμως, συμβαίνει προς το τέλος του βιβλίου (και αυτό είναι, χρονικά, η φυσική ροή των γεγονότων). Το τελευταίο 1/3 του βιβλίου είναι και το πιο σημαντικό κατά τη γνώμη μου και μπορώ να πω πως με αποζημίωσε για την υπομονή και επιμονή μου να τελειώσω την ανάγνωση αυτού του βιβλίου. Διότι κατέβαλα μεγάλη προσπάθεια να μη το εγκαταλείψω. Οι λεπτομερείς περιγραφές της ζωής στο ξενοδοχείο, οι αναφορές στα διάφορα κρασιά με κάθε λεπτομέρεια (ημερομηνίες παρασκευής, ποιότητες κλπ), περιγραφές πελατών, περιγραφές του προσωπικού.... άπειρες λεπτομέρειες που δεν γνωρίζω αν ενδιαφέρει κανένα (τουλάχιστον μη Γάλλο και ηλικίας κάτω των.... 70!) Προς το τέλος όμως, η περιγραφή της υποδοχής των επαναπατριζομένων, η πολύ καλή απόδοση των ποικίλων συναισθημάτων τόσο των συγγενών που περίμεναν τους δικούς τους, όσο και των ιδίων των επαναπατριζομένων, νομίζω πως "επιβραβεύει" τη καρτερία-καταναγκασμό της ανάγνωσης του μεγαλύτερου μέρους του βιβλίου. Τελικά, δεν μπορώ να πω πως μετάνοιωσα που το διάβασα, αλλά μόνο που, αν ήξερα πως προς το τέλος ήταν τόσο καλό, θα το είχα τελειώσει πολύ νωρίτερα.