Νυχτερινό τρένο

"Νυντερινό τρένο για τη Λισαβόνα", έχει τίτλο το βιβλίο που διαβάζω τώρα (Πασκάλ Μερσιέ, Ψυχογιός).Εχοντας διαβάσει τη σχετική κριτική της anagnostria, άρχισα να το διαβάζω περιμένοντας να με συγκλονίσει αμέσως. Στην αρχή νόμισα πως θα απογοητευθώ. Προχωρώντας όμως, σε κάποια σελίδα (δεν ξέρω τώρα σε ποια) σαν μια αστραπή που σε κατασκότεινη νύχτα φωτίζει, και βλέπει κανείς που έχει χάσει το δρόμο του, όλο το χώρο γύρω του και προσανατολίζεται, έτσι ακριβώς κι εγώ "είδα" ξαφνικά και από εκείνη τη στιγμή άρχισε η πραγματική απόλαυση της ανάγνωσης ενός βαθειά φιλοσοφικού (αλλά όχι δύσκολου) βιβλίου. Και αυτό μάλλον είναι ένα από τα πολλά στοιχεία που κάνουν το βιβλίο αυτό πάρα πολύ καλό. Το ότι, δηλαδή, φιλολογεί-φιλοσοφεί με τρόπο τέτοιο που μπορεί να διαβαστεί χωρίς διακοπή. Η ικανότητα αυτή του συγγραφέα κάνει το βιβλίο αυτό μοναδικό. Φιλοσοφικό λογοτεχνικό μυθιστόρημα, αυτός ο χαρακτηρισμός νομίζω του ταιριάζει. Φράσεις όπως :"Το βουβό θρόϊσμα ενός χώρου που είναι ξέχειλος από παγωμένο χρόνο" βρίθουν μέσα σ'αυτό το βιβλίο.

Για περισσότερα - αναλυτικότερα όσον αφορά την υπόθεση μπορεί κανείς να ανατρέξει στο nagnostria.blogspot.com και στις τελευταίες αναρτήσεις του 2007.