Αναγνώσεως... τέλος

Τελείωσα με μεγάλη προσπάθεια το ''Όλα μου τα αύριο είναι δικά μου", (Πένυ Παπαδογεώργη, εκδόσεων Λιβάνη), που είχα αρχίσει να διαβάζω εδώ και αρκετό καιρό. Χαμένος χρόνος ήταν, αλλά αφού το είχα αγοράσει και ελπίζοντας πως η συνέχεια και εξέλιξη θα ήταν πιο ενδιαφέροντα από ότι η αρχή του βιβλίου, δεν το παράτησα.... Το βιβλίο έχει σαν θέμα τη ζωή ενός "σοφού" που ζει ανάμεσα σε Ελλάδα και Γαλλία, ο οποίος επικοινωνεί με ανθρώπους που έχουν πεθάνει, μοναχούς των Μετεώρων, αγαπητούς φίλους (έχει οράματα κατά τη διάρκεια των οποίων "χάνεται", ζει σε λήθαργο, έχει θαυματουργές θεραπευτικές ικανότητες κλπ, για να ανακαλύψει στο τέλος πως η μητέρα που τον μεγάλωσε δεν ήταν η πραγματική του μητέρα και πως ο υποτιθέμενος (νεκρός ήδη πριν γεννηθεί) πατέρας του δεν ήταν ο πραγματικός του πατέρας. Στο μεταξύ οι πραγματικοί του γονείς είναι γνωστά του πρόσωπα (πολύ αγαπητά) αλλά δεν ξέρει ότι είναι οι γονείς του (ενώ αρκετά άλλα πρόσωπα του βιβλίου το γνωρίζουν!!).....

---Είναι σίγουρο πως σημαντικό ρόλο στο να αρέσει ή όχι ένα βιβλίο, παίζει και η διάθεση που υπάρχει για διάβασμα, αλλά νομίζω πως με οποιαδήποτε διαθεση κι αν διάβαζα αυτό το βιβλίο, όπως και το "Ντεκαφεϊνέ" που είχα διαβάσει πριν από αυτό, την ίδια άποψη θα είχα. Ελπίζω το επόμενο βιβλίο που θα διαβάσω να είναι τόσο καλό που να με .... αποζημιώσει (αν και ο χαμένος χρόνος δεν ανακτάται).