Καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι να επιλέξει κανείς το "αγαπημένο" του ποίημα.... ιδιαίτερα για όσους διαβάζουν πολλή ποίηση. Για μένα που δεν ανήκω (δυστυχώς) σ'αυτούς, θα ήταν (νόμιζα) εύκολη η εκλογή ποιήματος. Δυσκολεύτηκα κι εγώ όμως. Έχω 2 ποιήματα που διαβάζω τακτικά... και δεν τα βαριέμαι : ΙΘΑΚΗ και ΚΕΡΙΑ (Καβάφη). Για ανάρτηση όμως εδώ επιλέγω το : ΣΕΜΝΟΤΗΣ (Πολυδούρη) :
Την ομορφιά που κλείνω μέσα μου
κανείς δε θέλω να τη νοιώση.
Δε θα μπορούσε να τη σίμωνε
χωρίς γι' αυτό να τη πληγώσει.
Έχω ένα κρίνο, κρίνο ολάνοιχτο
χωρίς καμμιά σκιά στην όψη.
Καμμιά ηδονή δεν επεθύμησε
να το φιλήση, να το κόψη
Έχω ένα ρόδο που ζυγιάζεται
πάνω στην ίδια του φλόγα
κ' είναι σα νάγινε ολοκαύτωμα
και να σιωπούσε και να ευλόγα.
Μια μαργαρίτα πούνε αμφίβολη
μ'όλο το ναι που λέει η καρδιά της.
Μόνον αφίνει να λικνίζεται
παθητικά την ομορφιά της.
Κι ' άλλα λουλούδια πούνε σύμβολα
κι ' άλλα μονάχα που μεθούνε,
μα τόσο είναι λεπτοκάμωτα,
Φανταστικά μόνον ανθούνε.
Την ομορφιά που κλείνω μεσα μου
κανείς ποτέ δε θα τη νοιώσει.
Κι ' αν την πληγώσει θάναι ανίδεος
κι ' ούτε γι ' αυτό θα μετανοιώσει.
Για τη ζωή γενικά, τα καθημερινά και τα τετριμένα, αλλά και για τα περίεργα και τα εκνευριστικά, μαζί με τα ωραία και ωφέλιμα....... Απορίες, αμφισβητήσεις, συναισθήματα. Αναφορές σε βιβλία και ιστορίες καθημερινής τρέλλας.... Επάνω : έξω από το Ολυμπιακό στάδιο του Βερολίνου.
No comments:
Post a Comment