Παράλληλες σκέψεις

Ζούμε σε μια κοινωνία που μπορούμε να διαμαρτυρηθούμε (μόνο που δεν ιδρώνει το αυτί κανενός), με ελευθερία στις μετακινήσεις (εκτός κι αν στο απαγορεύει η τσέπη, είτε ο χρόνος σου). Για να σου επιτραπεί να δουλεύεις, να αλλάξεις διαμονή πρέπει να έχεις ειδικο χαρτί-άδεια (ταυτότητα-διαβατήριο). Μπορείς να επιλέξεις με ποιον θα συγκατοικήσεις-συνβιώσεις (αλλά άτομα του ιδίου φύλου λοιδορούνται). Μπορείς να κινείσαι ελεύθερα (αλλά σε παρακολουθούν εκατοντάδες κάμερες στα φανάρια, στις τράπεζες, στα πολυκαταστήματα, στο ίδιο σου το κόμμα). Η ζωή είναι δική σου (αλλά "τρως" πρόστιμο αν δεν φορέσεις κράνος ή ζώνη ασφαλείας). Επιτρέπεται (και με τις ευλογίες της θρησκείας) να σκοτώνεις όταν διαταχθείς να πολεμήσεις (αλλά απαγορεύεται να αυτοκτονήσεις). Το "σωστό" είναι να υπακούς, να είσαι νομοταγής.

Το μυαλό σου, τα αισθήματα σου, οι αγάπες σου, όλα όσα έχουν καταχωνιαστεί στον πάτο, δεν ενδιαφέρουν κανέναν. Κανείς δεν πρόκειται να σε κατακρίνει αν δεν έχεις διαβάσει Σεφέρη, Καβάφη, Πεσόα, Ντοστογιέφσκι, Παπαδιαμάντη, αν δεν έχεις μάθει να ζωγραφίζεις, να παίζεις μουσική. Κανείς δεν ενδιαφέρεται αν ξέρεις να κάνεις κατασκευές με τα χέρια, πολύ περισσότερο αν καλλιεργείς λαχανικά ή άνθη.

Η εκπαίδευση που λαμβάνουμε επιβάλλει την αποστήθιση και τιμωρεί την κριτική σκέψη. Διάβασα κάποτε τις εκθέσεις που διόρθωνε φιλόλογος φίλη και θυμάμαι χαρακτηριστικά τις απαντήσεις στο θέμα "πώς βλέπω μια μέρα από το μέλλον μου". Η πλειοψηφία των 15χρονων κοριτσιών ονειρευόταν να "τακτοποιηθεί" (περιέγραψαν το ... γάμο τους!) εκτός από μια που ήθελε να γίνει φρμακοποιός και να κληρονομήσει το φαρμακείο του μπαμπά. Τα αγόρια επιθυμούσαν να "βολευτούν" κάπου.

Επειδή ξεχνάς να περπατήσεις στη πόλη, να σηκώσεις το κεφάλι και να χαζέψεις με τα άστρα, επειδή κάνεις μια δουλειά που σε καταπιέζει.... αρχίζει η αναζήτηση ξεσπάσματος, γίνεσαι οπαδός κάποιας ομάδας ξεφουσκώματος κρίσης (φυσιολατρική, αθλητική, φιλοσοφική, θρησκευτική). Το πρώτο λάθος βήμα έχει γίνει : Η αποδοχή μιας κατάστασης ως δεδομένο και η αναζήτηση υποκατάστατου χαράς.

Δεν υπάρχουν κάγκελα αλλά ένα κύκλωμα ελέγχου που παρακολουθεί και βαθμολογεί τη κάθε κίνηση. Όμως μια φυλική είναι..... Χτυπάει συναγερμό όταν κάτι πάει να αλλάξει, προσπαθώντας να κρατήσει τα πράγματα ως έχουν. Καλλιεργείται μια φοβική κατάσταση και προβάλλεται έντονα μια κοινωνική ανασφάλεια, το "μακριά μου θα χαθείς".

Παιδιά που από την ώρα που θα μπουσουλήσουν μέχρι πριν καλά-καλά τελειώσουν τις όποιες σπουδές τους, τους έχουν εμποτίσει μέχρι το μεδούλι τη φιλοσοφία μιας σάπιας κοινωνίας. Αντί να οραματίζονται έναν νέο κόσμο, αντί να μάθουν να ποθούν την ομορφιά, τη γνώση.... τα τριβελίζουμε το μυαλό με ένα ελεεινό τρίπτυχο που τα δηλητηριάζει : μονιμότητα, βόλεμα, σιγουριά.

Οι επιλογές που πιέζονται να κάνουν οι νέοι στη τρυφερή ηλικία των 16 - 18 ετών, βασίζονται σχεδόν αποκλειστικά στα κοινωνικοοικονομικά κριτήρια της εποχής, μόνο που αυτά σχεδόν μονοδρομούν τη σκέψη και την ξεστρατίζουν από αυτό που ονομάζεται φυσική κλίση. Επικρατούν οι λέξεις αν-ασφάλεια-φόβοι. Σύμφωνα με τους επιστήμονες ψυχολόγους, όμως, οι σημαντικές αποφάσεις (εργασία, προσωπική ζωή) που θα διασφάλιζαν μια ισορροπημένη και ευτυχισμένη ζωή πρέπει να παίρνονται μετά τα 28 - 30 έτη, όταν δηλαδή ολοκληρώνεται η ανάπτυξη του βιολογικού, πνευματικού και του συναισθηματικού κόσμου.

(Απόψεις από το CITY URBAN LIVING, - Free Press)