ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

Followers

Tuesday, December 1, 2020

 




ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ 

Clare Mackintosh, Μεταίχμιο, Μετάφραση Βάσια Τζανακάρη, 

Σελίδες 428 (ηλεκτρονικές)

Μια τραγική ανθρώπινη ιστορία, μια άκρως συγκινητική περιγραφή οικογενειακού δράματος, ένα δίλημμα που δεν θα έπρεπε να ζουν ποτέ δύο γονείς.....Η απώλεια ενός παιδιού είναι πάντοτε τρομερά επώδυνη, πόσο μάλλον όταν πρέπει να πάρουν απόφαση οι γονείς ΑΝ θα συμφωνήσουν με τη πρόταση των γιατρών στο να αφήσουν το παιδί τους να περάσει στην άλλη πλευρά ή αν θα "ζήσει" σε οποιαδήποτε σωματική και διανοητική κατάσταση! Αυτό είναι το θέμα του βιβλίου.

Οι γονείς Μαξ και Πιπ Άνταμς, καλούνται να αντιμετωπίσουν τον καρκίνο (όγκο στον εγκέφαλο) του (σχεδόν) τρίχρονου γιου τους, του Ντίλαν.  Μετά τη διάγνωση, γίνεται αναγκαστικά χειρουργική επέμβαση για αφαίρεση του όγκου, που ήδη είχε κάνει σοβαρές βλάβες στον εγκέφαλο. Η πληρης αφαίρεση ήταν αδύνατη γιατί πιθανότατα να επέφερε τον εγκεφαλικό θάνατο. Το παιδί διατηρείται στη ζωή διασωληνωμένο και οι δύο γονείς εναλλάξ το βοηθούν πάντα με παρουσία νοσηλευτών που είναι απαραίτητοι στις μονάδες ΜΕΘ. Η υπεύθυνη γιατρός, η Λέϊλα (Ιρανή στη καταγωγή) αγαπά τα παιδιά και (φαίνεται πως) συμπάσχει με τους γονείς. 

Το βιβλίο χωρίζεται στο πριν και το μετά, με κεφάλαια στα οποία εναλλάξ πότε η Πιπ, πότε ο Μαξ, διηγούνται σε πρώτο πρόσωπο τη κατάσταση του Ντίλαν, αλλά και τη ζωή τους :  πώς γνωρίστηκαν, τα υπέροχα χρόνια που έζησαν με τον γιο τους, έστω αυτά τα λίγα, αλλά και την δραματική κατάσταση που βιώνουν κατά της διάρκεια της νοσηλείας του.  Ενδιάμεσα κεφάλαια αναφέρονται στη γιατρό τους, τη Λέιλα, η οποία τελικά καλείται να τους θέσει το ερώτημα-δίλημμα (τρομερό), όταν πια η κατάσταση του παιδιού όχι μόνο δεν βελτιώνεται, αλλά και χειροτεύει και επιβαρύνεται, ΑΝ θα του εφαρμόσουν την "παρηγοριτική φροντίδα" (δηλαδή να το αφήσουν να φύγει...) που είναι η πρόταση του νοσοκομείου!

Η μητέρα με πόνο ψυχής  συμφωνεί, ο πατέρας όμως, αναζητώντας εναλλακτικές θεραπείες στο διαδύκτιο, βρίσκει πως στις ΗΠΑ, εφαρμόζεται ακτινοβολία με νετρόνια, που μειώνει το μέγεθος του όγκου και μπορεί να δώσει στο παιδί τους κάποια παράταση ζωής μηνών ή και ετών! Λόγω αυτής της διαφωνίας, τη λύση (σύμφωνα με τους νόμους) καλείται να δώσει το δικαστήριο. Στο μεταξύ το θέμα πήρε διαστάσεις στα ΜΜΕ και τα social media, με δραματικές επιπτώσεις ....

Από δω και πέρα, η ιστορία δεν είναι μία, αλλά.....δύο. Διότι η συγγραφέας μας παρουσιάζει δύο εκδοχές/ δύο διαφορετικές αποφάσεις του δικαστή : Στη μία επιτρέπει να εφαρμοστεί η "παρηγορητική φροντίδα" και στην άλλη να γίνει η θεραπεία με την ακτινοβολία νετρονίων!, ιστορίες που διηγούνται εναλλάξ οι δύο γονείς (αυτό ΔΕΝ είναι δυνατόν βέβαια να γίνει στην πραγματικότητα, και αυτός ο τρόπος διήγησης με....απογοήτευσε, διότι άλλο η....επιστημονική φαντασία, άλλο η μεταφυσική...κι άλλο σε μια τραγική (συχνά πραγματική ιστορία)  να δίνονται δύο εκ διαμέτρου διαφορετικές εκδοχές).

Λόγω των τεραστίων εξόδων που απαιτούνται, ο Μαξ αναρτά στο διαδύκτιο την κατάσταση του γιου του, και ζητά βοήθεια. Συγκεντρώνονται αρκετά χρήματα και μεταφέρουν το παιδί στις ΗΠΑ, γίνεται θεραπεία και "κερδίζουν" παράταση ζωής. Όμως ποιας ζωής? Είναι ζωή για κάποιον (και ειδικά ένα 3χρονο παιδί) όταν δεν μπορεί να μιλήσει, να περπατήσει, να φάει...όταν είναι καθηλωμένο σε ένα κάθισμα, με σωληνάκια κλπ και εξαρτάται για να επιβιώσει (όχι να ζήσει) για τα ΠΑΝΤΑ από τους άλλους? Αυτή είναι η μία ιστορία....

Στην άλλη ιστορία, ο δικαστής αποφασίζει την "παρηγορητική φροντίδα" και το παιδί πεθαίνει. 

Και στις δύο ιστορίες οι γονείς, λόγω των ψυχολογικών επιπτώσεων, παρόλο που αγαπιώνται πολύ δυνατά, χωρίζουν! (πώς είναι δυνατόν να χωρίζουν ενώ αγαπά ο ένας τον άλλον?  δεν το καταλαβαίνω), βρίσκουν άλλο σύντροφο και οι δύο....κι όμως...επανασυνδέονται στο τέλος (;)....

Το βιβλίο μου άρεσε από την αρχή και μέχρι το σημείο που περιγράφει τις δραματικές συνθήκες στην εντατική. Η περιγραφή της ψυχικής κατάστασης των γονιών, της φροντίδας τους προς το παιδί,  αλλά και οι προσπάθειες του νοσηλευτικού προσωπικού είναι άκρως συγκινητικές. Όμως η παρουσίαση δύο εντελώς διαφορετικών ιατοριών εξέλιξης της κατάστασης της υγείας του Ντίλαν με απογοήτευσε, διότι είναι αντίθετη με τη λογική! Επαναλαμβάνω, πως θα ήταν διαφορετική η άποψη μου ΑΝ επρόκειτο για επιστημονική φαντασία, όπου θα ήταν δυνατόν ακόμη και να γίνει ΕΝΤΕΛΩΣ ΚΑΛΑ το παιδί.


4 comments:

anagnostria said...

Πολύ καλή η παρουσίασή σου, Μάκη. Με μια επιφύλαξη. Τα λες όλα, ακόμα και το τέλος, κάτι που μειώνει το ενδιαφέρον κάποιου που θα θελήσει να διαβάσει το βιβλίο.

maxforeigner said...

Μα....δεν κατάλαβα το τέλος...Δεν κατάλαβα ποιο από τα δύο έγινε....Το πήγαν το παιδί στις ΗΠΑ για θεραπεία ? το άφησαν να πεθάνει? Αυτές οι δύο....ιστορίες, που δεν είναι δυνατόν να γίνουν και οι δύο παρά μόνο η μία με...απεσυντόνισε...Και δεν κατάλαβα ΑΝ πράγματι επανενώθηκαν στο τέλος, αφού και κοι οι δύο είχαν δεσμό, και μάλιστα η Πιπ ετοιμάζονταν να παντρευτεί τον πιλότο της...Εκτός αν, όπως επισημαίνω, το μυθιστόρημα χαρακτηριζόταν ως επιστημονική φαντασία.

anagnostria said...

Δεν έχει σημασία αν κατάλαβες ή όχι. Σημασία έχει το ότι τα λες όλα. Η δική μου άποψη είναι ότι η συγγραφέας προσπαθεί να φανταστεί τι θα συνέβαινε στη μια και τι στην άλλη περίπτωση. Όσον αφορά τη σχέση του ζεύγους, πιστεύω ότι τελικά, παρ' όλο που είχαν δημιουργήσει άλλες σχέσεις, στο τέλος...ξαναπαντρεύονται οι δυο τους.

maxforeigner said...

Ναι, η συγγραφέας μεν παραθέτει με φαντασία τί θα μπορούσε να συμβεί στη μία ή στην άλλη περίπτωση, αλλά σε μια τέτοια τραγική περίπτωση, δεν υπάρχει (για μένα) η δυνατότητα να "παίζουμε", επειδή τέτοιες περιπτώσεις είναι πάρα πολύ συχνές στην πραγματικότητα, ιδιαίτερα στις ανίατες παθήσεις και συχνά με τα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα! Ενώ στην αρχή μου άρεσε το βιβλίο, στο τέλος μου άφησε μια "πικρή" γεύση. Τελειώνοντας την ανάρτηση έβαλα ερωτηματικό, θέλοντας να πω πως δεν ξέρω το τέλος.