ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ

 ΠΑΝΤΟΥ και ΠΟΥΘΕΝΑ ,  Λουϊ Ντε Μπερνιέρ (συγγραφέα του μπεστ σέλλερ ΤΟ ΜΑΝΤΟΛΙΝΟ ΤΟΥ ΛΟΧΑΓΟΥ ΚΟΡΕΛΙ), Ψυχογιός, Πρώτη έκδοση 2010 (σελ. 393).

       Πρόκειται για "ένα μυθιστόρημα σε μικρές ιστορίες" , όπως αναφέρεται και στο εξώφυλλο του. Περιλαμβάνει δηλ. διάφορες ιστορίες της ζωής των κατοίκων ενός χωριού της Αγγλίας, που βρίσκεται κοντά στο Λονδίνο, και τα σπίτια του οποίου σήμερα (ανακαινισμένα) κατοικούνται από κατοίκους του Λονδίνου και τα χρησιμοποιούν ως εξοχικά.  Ιστορίες μιας άλλης εποχής, πολύ διαφορετικής από τη σημερινή. Χιούμορ αλλά και συγκίνηση χαρακτηρίζουν τις περιγραφές.

      Ο συγγραφέας ονομάζει το χωριό ΑΞΕΧΑΣΤΟ, καθώς κανένας δεν ξεχνά το χωριό του ή το μέρος που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Η νοσταλγία για ό,τι χάθηκε οριστικά διαποτίζει όλο το βιβλίο, αλλά και ρεαλισμός διότι τα πράγματα και οι σχέσεις των ανθρώπων και η κοινωνία γενικά εξελίσσονται και αλλάζουν συνεχώς.

      Δεν θα αναφέρω καθόλου κάτι από τις ιστορίες αυτές, αλλά θα αντιγράψω τμήματα του 13 σελίδων ΕΠΙΛΟΓΟΥ,  ο οποίος αξίζει όσο (περισσότερο μάλλον) και το περιεχόμενο του βιβλίου!

".........Το χωριό μου, στο νότιο Σάρεϊ, είχε προ πολλού προσπεράσει καθετί ειδυλλιακά βουκολικό. Έτσι κι αλλιώς, οι ειδυλλιακές εποχές σημαίνουν αιώνες άγνοιας, ασθενειών, δουλείας, αβάσταχτης παγωνιάς, ατέλειωτης δουλειάς, περιγεννητικών θανάτων κι απίστευτης φτώχειας. Οι ειδυλλιακές στιγμές πρέπει να ήταν εξαιρετικά σπάνιες και γι ' αυτό αξέχαστες. Το πραγματικά εντυπωσιακό ήταν ότι όλοι γνωρίζονταν μεταξύ τους τα παλιά τα χρόνια. Τα χωριά αποτελούσαν πραγματικά οργανωμένες κοινότητες, με όλα τα συμπαραμαρτούντα και την αλληλουποστήριξη.

         Τώρα πια, αν και υπάρχουν ακόμη κοινωνικοί δεσμοί στα χωριά, οι οικογένειες ζουν απομονωμένες η μία από την άλλη, κολλημένες στην τηλεόραση και τους υπολογιστές τους, και κυκλοφορούν με το αυτοκίνητο για τις δουλειές και τις επισκέψεις τους.........."

"....... Ονόμασα το χωριό μου "Αξέχαστο" γιατί πραγματικά δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ. Όταν επέστρεψα ως ενήλικας, έγινα έξαλλος με τους καινούριος μέτοικους που δεν άφηναν τα παιδιά να πετάνε κλαδιά στα σκυλιά τους κοντά στη λίμνη για να μην ταράξουν τις πάπιες, και φούντωσα γιατί άκουσα ότι μισούσαν το λάλημα των πετεινών,  που τους ενοχλούσαν, κι άρχισα να σκέφτομαι ότι χάθηκαν όλα. Όχι όμως από τη μνήμη μου........"

"......πιστεύω ότι η χώρα μου είναι ένα ανοιχτό ψυχιατρείο κι αυτό ακριβώς είναι το χαρακτηριστικό που μας ξεχωρίζει από πολλά έθνη. Έχουμε μια πολύ ελαστική αντίληψη της έννοιας του φυσιολογικού και του κανονικού. Είμαστε τυπολάτρες κι αυστηροί σε πολλά και διάφορα, όμως πιστεύουμε ακράδαντα στην εκκεντρικότητα, υπό τον όρο να είναι πραγματικά τεράστια, παράλογη και κραυγαλέα. Δεν ανεχόμαστε ιδιαίτερα τις μικρο-ιδιαιτερότητες. Θεός φυλάξει έτσι και κρατάς με λάθος τρόπο το μαχαίρι σου, αλλά είσαι αξιοθαύμαστος αν φοράς μόνο ένα πανί και ζεις πάνω σ' ένα δέντρο........"

"......Όσοι αγαπούν την αγροτική ζωή των παιδικών τους χρόνων έχουν μια τρυφερότητα σαν αυτή που αισθάνονται προς τους νεκρούς πια γονείς τους......."