ΣΚΕΨΕΙΣ-ΑΠΟΨΕΙΣ

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΕΒΙΝ, σελ. 676 (Pocket)

LIONEL SHRIVER

Μεταίχμιο. Πρώτη έκδοση 2010. Πρώτη έκδοση σε μορφή POCKET, Mάρτιος 2015

2003, Lionel Shriver,

2009, Εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

Μετάφραση : Γωγώ Αρβανίτη

"Σ' όλη την ως τώρα αναγνωστική μου πορεία, λίγα υπήρξαν τα βιβλία, όσο ενδιαφέροντα κι αν ήταν, που μ' έκαναν να ξενυχτήσω ως το πρωί. Τελευταίο, το "Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν". "

Έτσι αρχίζει την πολύ ωραία (και πάλι) ανάρτηση της η αναγνώστρια (anagnostria.blogspot.com) για το βιβλίο αυτό. Και προχωρεί αναλύοντας τους λόγους για τους οποίους το βρήκε τόσο ενδιαφέρον.

Ομολογώ πως κι εγώ ήθελα να το διαβάσω γρήγορα, και να μάθω γιατί και πώς ένας έφηβος, 3 μέρες πριν γίνει 16 ετών, σκοτώνει επτά συμμαθητές του, μια καθηγήτρια κι έναν υπάλληλο της σχολικής καντίνας. Προφανώς όμως, δεν είναι αυτό που "τραβάει" τον αναγνώστη στο να δυσκολεύεται να αφήσει το βιβλίο, αλλά η πρωτοτυπία της γραφής της συγγραφέως, που μας παρουσιάζει την όλη μυθιστορία της, ως αφηγηματική επιστολογραφία της μητέρας του δράστη, που γράφει προς τον πατέρα του (και σύζυγο της), παρ ' όλο που γνωρίζει ότι δεν θα διαβάσει ποτέ τα όσα του γράφει.

Η αφήγηση φαίνεται να είναι μια εξομολόγηση και μια προσπάθεια, μέσα από την περιγραφή - εξιστόρηση γεγονότων και περιστατικών, να καταλάβει το γιατί....Γιατί ο γιος της έκανε αυτούς τους φόνους....Θέλει να καταλάβει αν και πόσο έφταιξε η ίδια. που ο γιος της, παρ' όλο που ζούσε σε μια εύπορη οικογένεια, με γονείς που έδειχναν ερωτευμένοι μεταξύ τους, επιτυχημένοι επαγγελματικά, παιδί που έχει ό,τι θέλει...καταλήγει ένας ψυχρός δολοφόνος! Στο βιβλίο τίθεται ουσιαστικά το ερώτημα του αν ένας δολοφόνος (ένας εγκληματίας γενικότερα) γενιέται έτσι, αν γενιέται κακός ή αν οι συνθήκες της ζωής τον κάνουν κακό.

Η μητέρα του δράστη, εμφανίζεται να αυτοψυχαναλύεται...., μέσα από τη διήγηση και περιγραφή της ζωής της οικογένειας της. Μας περιγράφει πάρα πολύ παραστατικά το χαρακτήρα του Κέβιν, που, παρά την φανερή υψηλή ευφυϊα του, ως τα έξη του φορούσε πάννες (αρνούμενος να μάθει να χρησιμοποιεί την τουαλέτα)! Μόλις γεννήθηκε, δεν "άρπαξε" τις θηλές για να θηλάσει (όπως κάνουν όλα τα "φυσιολογικά" βρέφη) και δεν θήλασε ποτέ του. Δεν είχε φίλους, έδειχνε πάντα τάσεις καταστροφής ... Εδειχνε να διακατέχεται από ....κακία, αλλά και έλλειψη ενδιαφέροντος για ο,τιδήποτα....Όλα τα θεωρούσε είτε ανιαρά είτε βλακείες. Όλα αυτά όμως, τα αντιλαμβανόταν η μητέρα, ενώ ο πατέρας πάντα τον δικαιολογούσε....Δεν μπόρεσε ποτέ η μητέρα να πείσει τον σύντροφο της για όλα όσα η ίδια έβρισκε ανησυχιτικά....

Όπως συνηθίζω, δεν επεκτείνομαι σε λεπτομέρειες....Παραπέμπω για πληρέστερη πληροφόρηση, στην ανάρτηση στο anagnostrtia.blogspot.com.

Ομολογώ, όμως, πως αν την είχα διαβάσει "καλά"...., ουδέποτε θα διάβαζα αυτό το βιβλίο. Διότι είναι (για μένα) : ΑΚΡΩΣ ΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΟ [η ίδια η συγγραφέας λέει πως: " όταν άρχισα να γράφω το ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΕΒΙΝ , ήμουν σε βαριά μελαγχολία."

Υπάρχουν πολλές εξηγήσεις για την μεγάλη επιτυχία του βιβλίου. Προσωπικά πάντως απορώ! Διότι ναι μεν, έχει ΜΕΓΑΛΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ο τρόπος γραφής (για μένα την μεγαλύτερη...) αλλά και το θέμα μερικές φορές μπορεί να κάνει ένα βιβλίο ...απωθητικό!

Αν θα έβαζα επιθετικούς προσδιορισμούς για το βιβλίο αυτό? (εκτός από καταθλιπτικό), θα έλεγα πως είναι...ΨΥΧΟΓΡΑΦΙΚΟ, ΣΑΡΚΑΣΤΙΚΟ, ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟ, ΘΛΙΒΕΡΟ.

Δεν θα το συνιστούσα ιδαίτερα σε ανθρώπους που είναι σε (ή ρέπουν προς) κατάθλιψη : θα τους αποτελειώσει!