ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΧΑΜΕΝΟ ΧΡΟΝΟ (συνέχεια)

" Ἂν λοιπόν αὐτὸ τὸ ἒργο παρέμενε κρυμένο, ἂν γινόταν γνωστὸ μόνο ἀπὸ τούς μεταγενέστερους, αὐτοὶ σὲ σχέση μ ' αὐτὸ τὸ ἒργο δέν θά ' ταν μεταγενέστεροι, ἀλλὰ μιὰ σύναξη ἀπὸ συγχρόνους ποὺ ἒζησαν, ἁπλούστατα, πενήντα χρόνια ἀργότερα. Γι ' αὐτὸ πρέπει ὁ καλλιτέχνης, ἂν θέλει τὸ ἒργο του νά μπορέσει ν' ἀκολουθήσει τὸ δρόμο του, νά τὸ ἐκσφενδονήσει ἐκεῖ ὃπου ὑπάρχει ἀρκετό βάθος, καταμεσῆς στὸ μακρινό μέλλον. Κι ὠστόσο αὐτὸν τόν μελλοντικό χρόνο, ἀληθινή προοπτική τῶν ἀριστουργημάτων, ἂν τὸ νά μήν τὸν λογαριάζουν εἶναι τό σφάλμα τῶν κακῶν κριτικῶν, τὸ νά τὸν λογαριάζουν εἶναι συχνὰ ἡ ἐπικίνδυνη ἐπιφυλακτικότητα τῶν καλῶν. Εἶναι, σίγουρα, εὒκολο νὰ φανταστεῖ κανείς σὲ μιὰ αὐταπάτη, σὰν αὐτὴ ποὺ ἰσοπεδώνει τὰ πάντα στὸν ὁρίζοντα, πὼς ὂλες οἱ ἐπαναστάσεις ποὺ πραγματοποιήθηκαν ὣς σήμερα στὴ ζωγραφική ἢ τὴ μουσικὴ σέβονταν μολαταῦτα ὁρισμένους κανόνες καὶ πὼς ὃ,τι βρίσκεται μπροστά μας - ἰμπρεσιονισμός, ἀναζήτηση τῆς παραφωνίας, ἀποκλειστικὴ χρήση τῆς κινέζικης κλίμακας, κυβισμός, φουτουρισμός - διαφέρει ὑπέρμετρα ἀπ' ὃ,τι προηγήθηκε.  Εἶναι διότι αὐτὸ ποὺ προηγήθηκε, τὸ ἀντικρίζουμε δίχως νὰ λαβαίνουμε ὑπόψη πὼς μιὰ μακρόχρονη ἀφομοίωση τὸ μετέτρεψε γιά μᾶς σ'ἓνα ὑλικὸ ἀναμφίβολα ποικιλόμορφο ἀλλὰ συνολικὰ ὁμοιογενές, ὃπου ὁ Οὐγκὼ γειτονεύει μὲ τὸν Μολιέρο. " (συνεχίζεται)