ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ / ΠΡΟΥΣΤ

Απόσπασμα από το ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ ΧΡΟΝΟ του Μαρσελ Προυστ (σε μετάφραση Παύλου Ζάννα/1ος τόμος/Βιβλιοπωλείο της Εστίας).

-(αναφέρεται σε μια μικρή μουσική φράση, που αρέσει υπερβολικά στον ήρωα και η οποία του θυμίζει εντονότερα την αγαπημένη του)

...."Υπάρχουν στο βιολί - όταν δεν βλέπεις το όργανο και δεν συνδυάζεις ό,τι ακούς με την εικόνα του, που αλλοιώνει τον ήχο - τόνοι που είναι τόσο κοινοί μ'ορισμένες φωνές κοντράλτο, ώστε έχεις την εντύπωση πως μια τραγουδίστρια έχει προστεθεί στη συναυλία. Σηκώνεις τα μάτια και δεν βλέπεις παρά τα όργανα, πολύτιμα σαν κινέζικα κουτιά, αλλά για λίγο ξεγελιέσαι ακόμα απ' την πλανερή φωνή της σειρήνας. Άλλοτε νομίζεις πως ακούς ένα φυλακισμένο στοιχειό, που αγωνίζεται στο βάθος του σοφού κουτιού, μαγεμένο και τρεμάμενο, σαν τον διάβολο κοντά στο λιβάνι. Άλλοτε πάλι βρίσκεται στον αέρα, σαν ένα ον υπερφυσικό και αγνό, που περνά ξετυλίγοντας το αόρατο του μήνυμα.

     Ήταν σαν οι εκτελεστές να παίζανε πολύ λιγότερο τη μικρή φράση, παρά να εκτελούσαν τις τελετουργίες που απαιτούσε η ίδια για να εμφανιστεί, και σαν να προχωρούσαν στ' απαραίτητα ξόρκια, για να εξασφαλίσουν και να παρατείνουν για λίγα λεπτά το θαύμα της επίκλησης της, κι έτσι ο Σουάν, που δεν μπορούσε να τη δει, γιατί ήταν σαν να ανήκε σ' ένα κόσμο υπεριώδη, και που ένιωθε την παρουσία της σαν νά' ταν μια θεά προστάτιδα κι έμπιστη της αγάπης του, που για να τον πλησιάσει μέσα στο πλήθος και να τον πάρει απόμερα να του μιλήσει, είχε φορέσει την αμφίεση της ηχητικής αυτής εμφάνισης. Κι όσο περνούσε, ελαφριά, καθησυχαστική και ψιθυριστή σαν άρωμα, λέγοντας του αυτό που είχε να του πει κι εκείνος μελετούσε την κάθε της λέξη, που με θλίψη έβλεπε να χάνεται τόσο γρήγορα, έκανε αθέλητα με τα χείλη του την κίνηση που θά ' κανε για να φιλήσει στο πέρασμα του το αρμονικό και φευγαλέο σώμα......."