"...Όταν φτάναμε στα χωράφια, δεν τα εγκαταλείπαμε σ' όλο τον υπόλοιπο περίπατό μας απ' τη μεριά της Μεζεγκλιζ. Τα διέσχιζε συνεχώς, σαν αθέατος στρατοκόπος, ο άνεμος, που ήταν για μένα το ιδιαίτερο στοιχειό του Κομπραί. Κάθε χρόνο, τη μέρα της άφιξης μας, για να νιώσω πως βρισκόμουν πραγματικά στο Κομπραί, ανέβαινα και τον ξανάβρισκα να τρέχει στις αυλακιές κάνοντας με να τον κυνηγώ. Είχες τον άνεμο πάντα στο πλευρό σου στη μεριά της Μεζεγκλίζ, σ' αυτήν την κυρτή πεδιάδα, όπου λεύγες πολλές ολόγυρα δεν συναντούσες υψώματα. Ήξερα πως η δεσποινίδα Σουάν πήγαινε συχνά στο Λαόν για λίγες μέρες και, μόλο που ήταν μακρυά, καθώς η έλλειψη κάθε εμποδίου μίκραινε την απόσταση, όταν, τα ζεστά απογεύματα, έβλεπα τον ίδιο αέρα που ερχόταν από την άκρη του ορίζοντα να λυγίζει τα πιο μακρινά στάχυα, ν' απλώνεται σαν κυματισμός πάνω σ' όλη την απέραντη έκταση και να έρχεται να πλαγιάσει, μουρμουρίζοντας και χλιαρός, ανάμεσα στο βίκο και το τριφύλλι, στα πόδια μου, είχα την εντύπωση πως η πεδιάδα αυτή, κοινή στους δυό μας, ήταν σαν να μας έφερνε κοντά, σαν να μας ένωνε, σκεφτόμουν πως αυτός ο αέρας είχε περάσει από κοντά της, πως κάποιο δικό της μήνυμα μου ψιθύριζε, χωρίς να μπορώ να το καταλάβω, και στο πέρασμα του τον φιλούσα. ........"
Για τη ζωή γενικά, τα καθημερινά και τα τετριμένα, αλλά και για τα περίεργα και τα εκνευριστικά, μαζί με τα ωραία και ωφέλιμα....... Απορίες, αμφισβητήσεις, συναισθήματα. Αναφορές σε βιβλία και ιστορίες καθημερινής τρέλλας.... Επάνω : έξω από το Ολυμπιακό στάδιο του Βερολίνου.
No comments:
Post a Comment