"Το παιδί της αγάπης" (ΜΑΡΙΑ ΤΖΙΡΙΤΑ, ΨΥΧΟΓΙΟΣ) είναι το τελευταίο βιβλίο που διάβασα. Είναι από εκείνα τα βιβλία που μπορούν να διαβαστούν μέσα σε μια μέρα ... ή και λίγες ώρες (370 σελίδες). Ευανάγνωστο, όπως λένε τέτοιου είδους βιβλία! Παρ'όλο που το θέμα του είναι άκρως συγκινητικό, σε μένα δεν προκάλεσε ... ρίγη συγκινήσεως. Το ενδιαφέρον μου για το βιβλίο αυτό ξεκίνησε με την πρωτοκυκλοφορία του (Φεβρουάριος 2008), που είχε πολυδιαφημιστεί, με έμφαση στο ότι πρόκειται για τη πραγματική ιστορία ενός παιδιού που υιοθετήθηκε. Από τότε το είχα στα υπόψη, έτσι μόλις το είδα στην Διεθνή Έκθεση Βιβλίου (Θεσσαλονίκη) το αγόρασα. Όπως αναφέρεται στο εξώφυλλο κυκλοφορεί η 39η χιλιάδα. Επομένως επιτυχία για συγγραφέα και εκδοτικό οίκο.
-- Έχει χιλιοειπωθεί πως σημασία για ένα βιβλίο δεν είναι το θέμα του, αλλά το πώς αναπτύσσεται αυτό, η πλοκή, οι λογοτεχνικές εκφράσεις, οι αναφορές - μεταφορές, τί σκέψεις και προβληματισμούς προκαλεί στον αναγνώστη κλπ κλπ...(στοιχεία που δεν υπάρχουν στο βιβλίο). Νομίζω πως, αντί της προσπάθειας ανάπτυξης - σύνθεσης της ιστορίας ως λογοτεχνικού μυθιστορήματος, υπήρχε μόνο αφήγηση της ιστορίας όπως ακριβώς έγινε (με άλλα ονόματα και μέρη εννοείται), θα είχε περισσότερο ενδιαφέρον. Δεν θα κατατάσσονταν στη λογοτεχνία βέβαια, αλλά και τώρα που κατατάσσεται μήπως είναι?
Για τη ζωή γενικά, τα καθημερινά και τα τετριμένα, αλλά και για τα περίεργα και τα εκνευριστικά, μαζί με τα ωραία και ωφέλιμα....... Απορίες, αμφισβητήσεις, συναισθήματα. Αναφορές σε βιβλία και ιστορίες καθημερινής τρέλλας.... Επάνω : έξω από το Ολυμπιακό στάδιο του Βερολίνου.
2 comments:
Στη Μαρία Τζιρίτα ...το είπες;
phlou...fli, τώρα μόλις είδα το σχόλιο σου .. σορρυ. Δεν της το ... είπα, αλλά έχει ακούσει τόσα εγκώμια για το βιβλίο της.. (που άλλωστε έχει και μεγάλη κυκλοφοριακή επιτυχία), που καθόλου δεν θα τη πειράξει τί θα πω εγώ ή ακόμη και ειδικοί κριτικοί.
Post a Comment