.......................................
.......................................
ω, που ΄χατε πολλά να πείτε, στόματα,
κι ο λόγος σας εδιάλεξε για τάφο
ω, που ' χατε πολλά να ειπείτε, στόματα,
και τον καημό δεν είπατε που γράφω
........................................
........................................
Μαυροντυμένοι απόψε, φίλοι ωχροί,
ελάτε στο δικό μου περιβόλι,
μ' έναν παλμό το βράδυ το βαρύ
για να το ζήσουμ' όλοι.
Τ' αστέρια τρεμουλιάζουνε καθώς
το μάτι ανοιγοκλεί προτού δακρύσει,
Ο κόσμος τω δεντρώνε ρεύει ορθός.
Κλαίει παρακάτω η βρύση.
Από τα σπίτια που είναι σα βουβά,
κι ας μίλησαν τη γλώσσα του θανάτου,
με φρίκη το φεγγάρι αποτραβά
τ' ασημοδάκτυλα του.
................................
................................
[ Τελευταίος αποχαιρετισμός σήμερα, στην αγαπητή συνάδελφο και φίλη. Τρίτη στη σειρά αποχαιρετισμού τριών αγαπητών συναδέλφων - φίλων.......]
Για τη ζωή γενικά, τα καθημερινά και τα τετριμένα, αλλά και για τα περίεργα και τα εκνευριστικά, μαζί με τα ωραία και ωφέλιμα....... Απορίες, αμφισβητήσεις, συναισθήματα. Αναφορές σε βιβλία και ιστορίες καθημερινής τρέλλας.... Επάνω : έξω από το Ολυμπιακό στάδιο του Βερολίνου.
6 comments:
πώς τα φερνει η ζωη;; Ελπιζω να ειναι κ ο τελευταιος αποχαιρετισμος..
Κουραγιο....:/
Ευχομαι να μην τους ξεχασεις μα να το ξεπερασεις....
Πολύ συγκινητικός αυτος ο τελευταίος αποχαιρετισμός για την συνάδελφο και φίλη σου…Μη ξεχνάς όμως ,πως πεθαίνουν μόνο όταν τους ξεχνάμε…τα θερμά μου συλλυπητήρια
Είναι γνωστό πως η ζωή συνεχίζεται, όμως πάντα θυμόμαστε τους ανθρώπους με τους οποίους μοιραστήκαμε - ζήσαμε μαζί πολλά και για πολλά χρόνια. Δεν ξεχνιούνται ...
Θάνατος, αυτός ο μεγάλος άγνωστος, που καμιά φιλοσοφία και καμιά θρησκεία, παρ' όλες τις ερμηνείες τους, δεν μπορούν να μας παρηγορήσουν όταν χάνουμε αγαπητά πρόσωπα. Μόνο ο χρόνος που περνά μπορεί να απαλύνει κάπως τη θλίψη. Τα συλλυπητήριά μου για τους αγαπητούς φίλους.
Ευχαριστώ αγαπητή anagnostria. Ναι, έτσι όπως ακριβώς τα λες είναι. Ίσως, παρηγοριά να είναι ότι συνήθως τους κρατάμε "ζωντανούς" μέσα μας. Θυμόμαστε πολλά από όσα ζήσαμε μαζί τους και όπως τα ζήσαμε.
Ωχ έπεσα σε αποχαιρετισμούς και πένθη... Είναι λυπηρό όταν χάνεις φίλους είναι αλήθεια. Συνειδητοποιείς πόσο κοινή είναι η μοίρα των ανθρώπων.
Post a Comment