Έφυγε ο ένας συνάδελφος...Είχε προβλέψει ακόμα και την ώρα. Είπε στη σύζυγο του προχθές το μεσημέρι, λίγη ώρα πριν τον επισκεπτώ : "Στις 10 απόψε πεθαίνω". Πέθανε στις 10.15 ! Χθες τον αποχαιρετήσαμε οριστικά ...
Γνωρίζουμε πως ο θάνατος είναι αναπόφευκτος. Γνωρίζουμε πως όλοι μας θα πεθάνουμε, δεν ξέρουμε μόνο το πότε. Όμως, όταν βρισκόμαστε στη θέση να βλέπουμε να χάνεται κάποιος δικός μας, συγγενής ή φίλος ή συνάδελφος, πονάμε όση "φιλοσοφία" κι αν επιστρατεύσουμε. Φυσικά όσο πιο πολύ "δικός" μας, τόσο μεγαλύτερος κι ο πόνος. Πονάμε γιατί ξέρουμε πως δεν θα ξαναγελάσουμε μαζί, δεν θα μαλλώσουμε και δεν θα συμφιλιωθούμε πάλι, δεν θα πιούμε πια ένα κρασάκι "φιλοσοφώντας" και βρίσκοντας λύσεις σε όλα τα προβλήματα της χώρας, δεν θα συζητήσουμε έντονα (αν υπάρχουν διαφορετικές πολιτικές απόψεις)... Αλλά η θλίψη μας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με αυτό που λέει ο Ασημάκης Φωτίλας στο "Τότε που ζούσαμε" :
"Ζούμε γιατί ζούνε οι φίλοι μας, πεθαίνουν και πεθαίνουμε σιγά-σιγά κι εμείς..." ....
Για τη ζωή γενικά, τα καθημερινά και τα τετριμένα, αλλά και για τα περίεργα και τα εκνευριστικά, μαζί με τα ωραία και ωφέλιμα....... Απορίες, αμφισβητήσεις, συναισθήματα. Αναφορές σε βιβλία και ιστορίες καθημερινής τρέλλας.... Επάνω : έξω από το Ολυμπιακό στάδιο του Βερολίνου.
5 comments:
Λυπαμαι πολυ mike,
πραγματικα...
Κανε κουραγιο...
Οι φιλοσοφιες δε χωρανε στο θεμα θανατος...οποτε δε θα πω τιποτα, μονο κουραγιο!
Ευχαριστώ Ειρήνη.
Έφυγε από δω και ίσως πήγε κάπου αλλού καλύτερα. Γιατί 80-85 χρόνια ζωής μας μπρος στα 4,5 δις του πλανήτη, είναι τίποτα!
Nαι phlou, έτσι είναι... Κι αν σκεφτούμε και τη .. μηδαμινότητα μας μέσα στο σύμπαν.... , ούτε κόκκος άμμου..δεν είμαστε...
Πολύ λυπηρό σίγουρα ,και ποτέ δεν θα πάψουμε να πονάμε όταν χάνουμε δικό μας άνθρωπο αλλά παντα θα έχουν ένα μέρος στην καρδιά μας Και ίσως κάπου κάπως κάποτε να τους ξανασυναντήσουμε
Post a Comment