ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

Followers

Monday, January 11, 2010

Η ΖΩΗ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΕΠΟΧΗΣ....

Για όσους είναι γεννημένοι πριν από το 1985



H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε.
Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή:
περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να
περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο
ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές
έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή..

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα
ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα
σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και
μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα
ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ,
καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν
φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες
κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε
κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε
ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε
«μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..



Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και
δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα
στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν
υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν
υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»
Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν
έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα
θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα... Δεν υπήρχε
κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε
καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το
ξεπερνάμε.


Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια,
βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε
φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.. Χάσαμε
χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη
βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους
πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα
στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν
ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των
φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να
ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο
σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν
υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη
προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..
Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με
ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί....

Αγνώστου ταυτότητας μέχρι στιγμής.

6 comments:

Ἅ λ ς said...

Mας αδικεις Mike,και μεις της δεκαετιας του '90 ετσι ζησαμε, όσον αφορα τα παιχνιδια τουλαχιστον... Φωναζαμε τους φιλους μας "θα κατεβεις;;" και ημασταν ξεγνιαστοι.....
Ωραιες εποχες...
Ισως εμεις να μεγαλωσαμε έχοντας φαρμακα για να προστατευομαστε αλλα σε πολλα που ανεφερες ταιριαζουν οι γενιες μας.... Μετα ομως το '98 τα πραγματα αλλαξαν...
Αυτα τα παιδια μεγαλωσαν με υπολογιστες και ιντερνετ με ηλεκτρονικα..Και βλεπεις ξαφνικα ολες οι γειτονιες να αδειαζουν... Σα να ήμασταν οι τελευταιοι εμεις του '91... Ετσι μου φαινεται...μετα αλλαξαν αποτομα όλα..........:(

maxforeigner said...

Δεν ήξερα Ειρήνη πως και η ηλικία σου ειχε αυτέ τις χαρές... Ίσως αυτό να συνέβαινε στις επαρχιακές πόλεις, όπου ως γνωστόν η ... πρόοδος καθυστερεί κάπως να φτάσει (τουλάχιστον καθυστερούσε, γιατί τώρα δεν καθυστερεί καθόλου). Πάντως χαίρομαι που υπάρχουν πολλοί από τους σημερινούς νέους και νέες που μεγάλωσαν όπως μεγαλώσαμε εμείς!

phlou...flis said...

Ωχ, ξεκίνησες ήδη την ...αυτοβιογραφία σου. Μάλλον είσαι έτοιμος για το ...επόμενο βήμα. Άντε, καλοφάγωτη η.... και με υγεία!!

maxforeigner said...

Αγαπητέ phlou...fli.. ευχαριστώ για την ευχή..., το θέμα είναι να ... ζήσουμε αρκετά ώστε να ... πάρουμε τη σύνταξη, γιατί μέχρι να βγει... αν βγει...

Meropi said...

Φαντάσου πώς ήταν για μας τους γεννημένους πριν το 1960, σε μια κωμόπολη 3,000 κατοίκων με σχεδόν μηδενική εγκληματικότητα. Το σπίτι ήταν πάντα ανοικτό. Να φανταστείς ότι εμείς τα παιδιά δεν είχαμε ποτέ κλειδί του σπιτιού, γιατί απλούστατα πάντα βρίσκαμε ανοικτή την πόρτα για να μπούμε!

maxforeigner said...

Ναι Μερώπη, έτσι ήταν, ούτε η δική μας πόρτα έκλεινε, κι ας γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Λευκωσία! Σχολνώντας από το σχολείο, έριχνα τη τσάντα μέσα στο σπίτι από την ... ανοιχτή πόρτα, κι έτρεχα για το παιχνίδι (συνήθως ποδόσφαιρο βέβαια). Δεν έχανα χρόνο έτσι! Καλά για φαγητό αν δεν μας φώναζαν μπορεί να το ξεχνούσαμε....