Η συγκίνηση με κατέκλυσε, όπως όλους φαντάζομαι, όσους διάβασαν την ανάρτηση στο blog "anagnostria". Και θέλω, με αφορμή αυτήν την ανάρτηση, να περιγράψω τη συγκίνηση Ελλαδίτη, συγγενή μου, που πρόσφατα επέστρεψε από ταξίδι που έκανε με τη σύζυγο του στη Κύπρο. Είδαν-επισκέφτηκαν όλα όσα μπόρεσαν στη διάρκεια των 10 ημερών παραμονής των στη Κύπρο, δηλαδή πάρα πολλά. Μεταξύ άλλων θέλησαν, μετά από παρότρυνση, να επισκεφθούν μέσω της οδού Λήδρας και τα κατεχόμενα. Μόλις έφτασαν εκεί, μόλις πέρασαν τα ... "σύνορα" (???!!!), η συγκίνηση και η θλιψη που ένιωσαν, μόλις αντίκρυσαν, απλά και μόνο, το βλοσυρό ύφος του Τούρκου φρουρού, τους συνέτριψαν... Κλαίγοντας στράφηκαν και γύρισαν στην ελεύθερη περιοχή, δεν θέλησαν, δεν μπορούσαν να συνεχίσουν ..... Κι ας μην είχαν γεννηθεί εκεί, κι ας μην είχαν μεγαλώσει εκεί...
Όμως ένιωσαν όπως θάπρεπε να νιώθουν όλοι όσοι έζησαν σε εκείνα τα μέρη....
Για τη ζωή γενικά, τα καθημερινά και τα τετριμένα, αλλά και για τα περίεργα και τα εκνευριστικά, μαζί με τα ωραία και ωφέλιμα....... Απορίες, αμφισβητήσεις, συναισθήματα. Αναφορές σε βιβλία και ιστορίες καθημερινής τρέλλας.... Επάνω : έξω από το Ολυμπιακό στάδιο του Βερολίνου.
2 comments:
Τι να πούμε, Μάκη; Τυχεροί που τα γνωρίσαμε αυτά τα μέρη ή μήπως είναι καλύτερα γι' αυτούς που δεν τα γνώρισαν κι έτσι δεν ξέρουν τι έχασαν;
Όπως και να το δεις, δίκαιο θάχεις. Αλλά μου κάνει τρομερή εντύπωση πως τόσος κόσμος πάει και διασκεδάζει- ξοδεύει χρήματα - επιχορηγεί τους Τούρκους, χωρίς να υποφέρει από τις "χαμένες πατρίδες". Δεν πήγα, ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΩ, ούτε σαν βόλτα. Ξέρω πως μπορεί να μην αντέξω....
Post a Comment