ΧΑΡΤΙΝΕΣ ΠΟΛΕΙΣ 

Συγγραφέας: Τζον Γκριν

Εκδόσεις: Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη

Οι Χάρτινες Πόλεις (Συγγραφέας Τζον Γκριν,Εκδόσεις Λιβάνη), είναι ένα καταπληκτικό βιβλίο που δεν το άφησα από τα χέρια μου μέχρι που το τελείωσα. Αν και δεν κρατούσα βιβλίο αλλά....ταμπλετ! Ηλεκτρονικό βιβλίο. Δανεικό από την Εθνική Βιβλιοθήκη {με την ευκαιρία να πληρφορήσω πως η Εθνική Βιβλιοθήκη διαθέτει ηλεκτρονικό αναγνωστήριο, απ' όπου - μετά από εγγραφή - μπορούμε να δανειζόμαστε ηλεκρονικά βιβλία. Δίνονται πληροφορίες και οδηγίες από την ιστοσελίδα της Ε.Β.}

Όποιος αναζητήσει πληροφορίες για το βιβλίο θα δει πως απευθύνεται σε εφήβους.  Ευτυχώς που δεν το.....ήξερα, γιατί πιθανότατα δεν θα το διάβαζα!

Ο έφηβος Κουέντιν Τζέικομπσεν,  ήταν πάντα ερωτευμένος με τη μυστηριώδη γειτόνισσά του, Μάργκο Ροθ Σπίγκελμαν. Ποτέ δεν είχε το θάρρος να της το ομολογήσει, παρόλο που το σπίτι της ήταν απέναντι από το δικό του και το παράθυρο του δωματίου του έβλεπε στο παράθυρο του δικού της δωματίου. Όλα όμως άλλαξαν, όταν η Μάργκο σκαρφάλωσε στο παράθυρό του ένα βράδυ, με μοναδικό της σκοπό να εκδικηθεί με εννιά πράγματα τον πρώην της σε ένα ολονύχτιο ταξίδι. Οι δυο τους εκείνο το βράδυ θα ζήσουν μια πρωτόγνωρη περιπέτεια, θα μάθουν καλύτερα ο ένας τον άλλον, θα νιώσουν ελεύθεροι και θα αναπτύξουν μια στενή σχέση μεταξύ τους. 

Την επομένη μέρα η Μάργκο εξαφανίζεται! Τα δυνατά συναισθήματα του Κουέντιν θα τον κάνουν να την αναζητησει. Το βασικό ζήτημα όμως είναι ότι κανείς δεν γνωρίζει την πραγματική Μάργκο.  Σε όλο το βιβλίο ο Κουέντιν προσπαθεί να κατανοήσει τον χαρακτήρα της Μάργκο και το πώς λειτουργεί. Όταν η ίδια αρχικά τον πλησιάζει στο παράθυρο της κρεβατοκάμαράς του στη μέση της νύχτας, γοητεύεται, όμως τις επόμενες δύο μέρες, μετά τη νυχτερινή περιπέτειά τους και την εξαφάνισή της, συνειδητοποιεί ότι δεν γνωρίζει απολύτως τίποτα σχετικά με το κορίτσι με το οποίο είναι τόσο τρελά ερωτευμένος. Η ίδια η Μάργκο είναι ένα άλυτο παζλ, αλλά μόλις ο Κουέντιν αρχίζει να βρίσκει όλες τις μυστικές ενδείξεις που αφήνει πίσω της, μαθαίνει περισσότερα πράγματα για αυτήν, και με βάση στοιχεία που του έχει αφήσει, αποφασίζει να ψάξει να την βρει. Η αναζήτηση της είναι μια περιπέτεια στην οποία συμμετέχουν και οι στενοί του φίλοι. Μάλιστα για την αναζήτηση της Μάργκο απουσιάζουν από την τελετή αποφοίτησης τους, εκείνη την ημέρα ξεκινούν ένα μεγάλο ταξίδι αναζήτησης της Μάργκο.

"Το θέμα με τη Μάργκο Ροθ Σπίγκελμαν είναι πως ουσιαστικά το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να την αφήνω να μιλάει κι όταν κάποια στιγμή σταματούσε να μιλάει να την προτρέπω να συνεχίσει, λόγω του ότι, πρώτον, ήμουν πέραν πάσης αμφιβολίας ερωτευμένος μαζί της, δεύτερον, ήταν μια κοπέλα που όμοιά της δεν είχε υπάρξει ποτέ, μα ποτέ, και, τρίτον, η ίδια δε μου έκανε ερωτήσεις…"

 Χθες τελείωσα την ανάγνωση σε ηλεκτρονική μορφή, του βιβλίου Ερωτοροπίες. Εις μνήμην της πολυαγαπημένης αδελφής (Κίκα Ολυμπίου) αναρτώ τη δική της ανάρτηση του blog της. Οι αναγνώσεις μου στηρίζονται σχεδόν 100% στις δικές της προτάσεις......!

Ανάρτηση Τρίτη Μαρτίου 31, 2915 στο anagnostria.blogspot.com

Ερωτοτροπίες, Χαβιέρ Μαρίας, Πατάκης 2015
Πατάκης, 2015
Μετ. Χριστίνα Θεοδωροπούλου

Όταν κλείνω την τελευταία σελίδα ενός καλού βιβλίου, ταυτόχρονα με την ικανοποίηση που μου άφησε το ωραίο ανάγνωσμα, με κυριεύει και μια μελαγχολική σκέψη. Πότε θα ξανασυναντήσω ένα εξίσου καλό βιβλίο; (Εξαιρώ βέβαια τα κλασικά αριστουργήματα, που αν και μπορεί να τα έχω μισοξεχάσει, δεν έχω τη διάθεση να ξαναδιαβάσω. Εννοώ ένα σύγχρονο καλό βιβλίο).

Τη μελαγχολική αυτή διάθεση δεν απέφυγα και σήμερα, καθώς τέλειωνα το μυθιστόρημα του Ισπανού Χαβιέρ Μαρίας, "Ερωτοτροπίες". Νομίζω πως ο τίτλος είναι παραπλανητικός και αδικεί το βιβλίο, δίνοντας την εντύπωση ενός ακόμα αισθηματικού ευπώλητου. Και ίσως να μην το πρόσεχα και να μην το αγόραζα αν δεν μου το σύστηνε η άγνωστη διαδικτυακή σχολιάστρια του blog μου, Evitaki2, την οποία και ευχαριστώ.

Χαρακτήρισα τον τίτλο παραπλανητικό. Όχι γιατί δεν υπάρχει στο βιβλίο έρωτας, ίσα-ίσα αυτός είναι το "κινούν" το όλο έργο. Όμως η αξία και το ενδιαφέρον του βιβλίου δεν βρίσκεται στο ερωτικό στοιχείο. Βρίσκεται στις σκέψεις, στη ψυχολογική εμβάθυνση και ανάλυση, στην καταβύθιση στα άδυτα του μυαλού και της συνείδησης, στον προβληματισμό γύρω από το θάνατο, τη βίωση του πένθους, το τυχαίο, τη σύμπτωση. Γύρω ακόμα από την αναφορά και άντληση παραδειγμάτων από κλασικά λογοτεχνικά έργα: Ένα διήγημα του Μπαλζάκ, τους Τρεις Σωματοφύλακες, τον Μάκβεθ. Έργα στα οποία (ιδίως στον Μπαλζάκ) ο συγγραφέας επανέρχεται ξανά και ξανά.

Πρωτοπρόσωπη αφηγήτρια είναι η Μαρία Ντολθ, που εργάζεται σ' έναν εκδοτικό οίκο. Κάθε πρωί, πριν πάει στη δουλειά της, συνηθίζει να παίρνει το πρόγευμά της σε μια γειτονική καφετέρια. Εκεί για καιρό πολύ βλέπει από μακριά ένα άγνωστό της ζευγάρι, που επίσης προγευματίζει εκεί. Της φαίνονται τόσο αγαπημένοι, τόσο δεμένοι μεταξύ τους καθώς διακριτικά τους παρατηρεί και μέσα της τους ονομάζει "Το τέλειο ζευγάρι". Αισθάνεται μια αισιοδοξία καθώς τους βλέπει, ένα συναίσθημα ότι η μέρα της θα πάει καλά και στενοχωριέται όταν κάποτε το ζευγάρι για εβδομάδες δεν εμφανίζεται. Όλως τυχαίως θα μάθει ότι ο άντρας, που λεγόταν Μιγέλ Ντεβρέν ή Ντεσβρέν δολοφονήθηκε από έναν άγνωστό του. Κατά λάθος; Τον νόμισε για κάποιον άλλον; Για λάθος λόγους; Το τυχαίο υπεισέρχεται στη ζωή μας κι όταν η αφηγήτρια θα συναντήσει τη χήρα του Ντεβρέν, εκείνη, παρ' όλη τη θλίψη θα ομολογήσει, μιλώντας για το δολοφόνο: "Αυτός ο άνθρωπος έχει για μένα την ίδια αξία με μια μαρκίζα που αποσπάται και σου πέφτει στο κεφάλι ακριβώς την ώρα που περνάς από κάτω, θα μπορούσες να μην έχεις περάσει εκείνη τη στιγμή-ένα λεπτό πριν και ούτε που θα το είχες πάρει είδηση. Ή με μια σφαίρα από κάποιο κυνήγι, ριγμένη από έναν ατζαμή ή έναν ηλίθιο-θα μπορούσες να μην είχες πάει εκείνη την ημέρα στην εξοχή. Ή μ' έναν σεισμό που σε πετυχαίνει σε κάποιο ταξίδι, θα μπορούσες να μην είχες πάει σ' αυτό το μέρος".

Μια γνωριμία της Μαρία Ντολθ με τον στενό φίλο του Ντεβρέν, Χαβιέρ Ντίαθ-Βαρέλα, θα οδηγήσει σ' ένα ερωτικό δεσμό μεταξύ τους. Μακροσκελείς συζητήσεις, σκέψεις, ανατροπές, διαδέχονται η μια την άλλη. Σκέψεις γύρω από τη ζωή και το θάνατο, τη βίωση του πένθους, τη φιλία, τον έρωτα. Λέει κάποια στιγμή ο Ντίθ-Βαρέλα συνομιλώντας με τη Μαρία: " Και βέβαια κλαίμε τον φίλο, όπως εγώ έχω κλάψει τον Μιγέλ, αλλά μέχρι και σ'αυτό υπάρχει μια ευφραντική αίσθηση επιβίωσης και μιας καλύτερης προοπτικής, του να είσαι εσύ αυτός που παρευρίσκεται στον θάνατο του άλλου και όχι το αντίθετο, του να μπορείς να ατενίσεις ολόκληρο το κάδρο και στο τέλος να διηγηθείς την ιστορία, να αναλάβεις τους ανθρώπους που αφήνει απροστάτευτους και να τους παρηγορήσεις. Καθώς οι φίλοι πεθαίνουν, Ένας λιγότερος, ένας λιγότερος, εγώ ξέρω τι απέγιναν εκείνοι μέχρι την τελευταία στιγμή και είμαι αυτός που μένει για να τα διηγηθεί. Απεναντίας, εμένα κανείς δεν θα με δει να πεθαίνω απ' όσους νοιάζονται αληθινά για μένα, ούτε θα είναι σε θέση να διηγηθεί ολόκληρη την ιστορία μου, επομένως κατά μία έννοια θα είμαι πάντα ανολοκλήρωτος, επειδή εκείνοι δεν θα είναι βέβαιοι ότι εγώ δεν συνεχίζω να είμαι αιώνια ζωντανός, αφού δεν θα με έχουν δει να χάνομαι".

Αλλού πάλι λέει ο Ντίαθ-Βαρέλα: "Κανείς δεν μπορεί να διαμαρτύρεται επειδή δεν έχει γεννηθεί ή επειδή δεν ήρθε νωρίτερα στον κόσμο ή επειδή δεν βρίσκεται πάντα σ'αυτόν, επομένως γιατί θα 'πρεπε να διαμαρτύρεται κανείς που πεθαίνει ή που δεν βρίσκεται ύστερα στον κόσμο ή που δεν μένει πάντα σ' αυτόν; Τόσο το ένα όσο και το άλλο του φαίνονταν το ίδιο παράλογα. Κανείς δεν φέρνει αντιρρήσεις για την ημέρα της γεννησής του, κατά συνέπεια δεν θα έπρεπε να έχει αντιρρήσεις ούτε για την ημερομηνία του θανάτου του, που οφείλεται εξίσου  στο τυχαίο".

Λίγα μόνο δείγματα απ' αυτό το μυθιστόρημα που είναι βέβαιο θα αγαπήσουν όσοι δεν περιορίζονται μόνο στην πλοκή, αλλά αναζητούν από την ανάγνωση κάτι βαθύτερο, ουσιαστικότερο, κάτι που θα βάλει σε κίνηση τη σκέψη.

(ebook)

 

ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ 

Clare Mackintosh, Μεταίχμιο, Μετάφραση Βάσια Τζανακάρη, 

Σελίδες 428 (ηλεκτρονικές)

Μια τραγική ανθρώπινη ιστορία, μια άκρως συγκινητική περιγραφή οικογενειακού δράματος, ένα δίλημμα που δεν θα έπρεπε να ζουν ποτέ δύο γονείς.....Η απώλεια ενός παιδιού είναι πάντοτε τρομερά επώδυνη, πόσο μάλλον όταν πρέπει να πάρουν απόφαση οι γονείς ΑΝ θα συμφωνήσουν με τη πρόταση των γιατρών στο να αφήσουν το παιδί τους να περάσει στην άλλη πλευρά ή αν θα "ζήσει" σε οποιαδήποτε σωματική και διανοητική κατάσταση! Αυτό είναι το θέμα του βιβλίου.

Οι γονείς Μαξ και Πιπ Άνταμς, καλούνται να αντιμετωπίσουν τον καρκίνο (όγκο στον εγκέφαλο) του (σχεδόν) τρίχρονου γιου τους, του Ντίλαν.  Μετά τη διάγνωση, γίνεται αναγκαστικά χειρουργική επέμβαση για αφαίρεση του όγκου, που ήδη είχε κάνει σοβαρές βλάβες στον εγκέφαλο. Η πληρης αφαίρεση ήταν αδύνατη γιατί πιθανότατα να επέφερε τον εγκεφαλικό θάνατο. Το παιδί διατηρείται στη ζωή διασωληνωμένο και οι δύο γονείς εναλλάξ το βοηθούν πάντα με παρουσία νοσηλευτών που είναι απαραίτητοι στις μονάδες ΜΕΘ. Η υπεύθυνη γιατρός, η Λέϊλα (Ιρανή στη καταγωγή) αγαπά τα παιδιά και (φαίνεται πως) συμπάσχει με τους γονείς. 

Το βιβλίο χωρίζεται στο πριν και το μετά, με κεφάλαια στα οποία εναλλάξ πότε η Πιπ, πότε ο Μαξ, διηγούνται σε πρώτο πρόσωπο τη κατάσταση του Ντίλαν, αλλά και τη ζωή τους :  πώς γνωρίστηκαν, τα υπέροχα χρόνια που έζησαν με τον γιο τους, έστω αυτά τα λίγα, αλλά και την δραματική κατάσταση που βιώνουν κατά της διάρκεια της νοσηλείας του.  Ενδιάμεσα κεφάλαια αναφέρονται στη γιατρό τους, τη Λέιλα, η οποία τελικά καλείται να τους θέσει το ερώτημα-δίλημμα (τρομερό), όταν πια η κατάσταση του παιδιού όχι μόνο δεν βελτιώνεται, αλλά και χειροτεύει και επιβαρύνεται, ΑΝ θα του εφαρμόσουν την "παρηγοριτική φροντίδα" (δηλαδή να το αφήσουν να φύγει...) που είναι η πρόταση του νοσοκομείου!

Η μητέρα με πόνο ψυχής  συμφωνεί, ο πατέρας όμως, αναζητώντας εναλλακτικές θεραπείες στο διαδύκτιο, βρίσκει πως στις ΗΠΑ, εφαρμόζεται ακτινοβολία με νετρόνια, που μειώνει το μέγεθος του όγκου και μπορεί να δώσει στο παιδί τους κάποια παράταση ζωής μηνών ή και ετών! Λόγω αυτής της διαφωνίας, τη λύση (σύμφωνα με τους νόμους) καλείται να δώσει το δικαστήριο. Στο μεταξύ το θέμα πήρε διαστάσεις στα ΜΜΕ και τα social media, με δραματικές επιπτώσεις ....

Από δω και πέρα, η ιστορία δεν είναι μία, αλλά.....δύο. Διότι η συγγραφέας μας παρουσιάζει δύο εκδοχές/ δύο διαφορετικές αποφάσεις του δικαστή : Στη μία επιτρέπει να εφαρμοστεί η "παρηγορητική φροντίδα" και στην άλλη να γίνει η θεραπεία με την ακτινοβολία νετρονίων!, ιστορίες που διηγούνται εναλλάξ οι δύο γονείς (αυτό ΔΕΝ είναι δυνατόν βέβαια να γίνει στην πραγματικότητα, και αυτός ο τρόπος διήγησης με....απογοήτευσε, διότι άλλο η....επιστημονική φαντασία, άλλο η μεταφυσική...κι άλλο σε μια τραγική (συχνά πραγματική ιστορία)  να δίνονται δύο εκ διαμέτρου διαφορετικές εκδοχές).

Λόγω των τεραστίων εξόδων που απαιτούνται, ο Μαξ αναρτά στο διαδύκτιο την κατάσταση του γιου του, και ζητά βοήθεια. Συγκεντρώνονται αρκετά χρήματα και μεταφέρουν το παιδί στις ΗΠΑ, γίνεται θεραπεία και "κερδίζουν" παράταση ζωής. Όμως ποιας ζωής? Είναι ζωή για κάποιον (και ειδικά ένα 3χρονο παιδί) όταν δεν μπορεί να μιλήσει, να περπατήσει, να φάει...όταν είναι καθηλωμένο σε ένα κάθισμα, με σωληνάκια κλπ και εξαρτάται για να επιβιώσει (όχι να ζήσει) για τα ΠΑΝΤΑ από τους άλλους? Αυτή είναι η μία ιστορία....

Στην άλλη ιστορία, ο δικαστής αποφασίζει την "παρηγορητική φροντίδα" και το παιδί πεθαίνει. 

Και στις δύο ιστορίες οι γονείς, λόγω των ψυχολογικών επιπτώσεων, παρόλο που αγαπιώνται πολύ δυνατά, χωρίζουν! (πώς είναι δυνατόν να χωρίζουν ενώ αγαπά ο ένας τον άλλον?  δεν το καταλαβαίνω), βρίσκουν άλλο σύντροφο και οι δύο....κι όμως...επανασυνδέονται στο τέλος (;)....

Το βιβλίο μου άρεσε από την αρχή και μέχρι το σημείο που περιγράφει τις δραματικές συνθήκες στην εντατική. Η περιγραφή της ψυχικής κατάστασης των γονιών, της φροντίδας τους προς το παιδί,  αλλά και οι προσπάθειες του νοσηλευτικού προσωπικού είναι άκρως συγκινητικές. Όμως η παρουσίαση δύο εντελώς διαφορετικών ιατοριών εξέλιξης της κατάστασης της υγείας του Ντίλαν με απογοήτευσε, διότι είναι αντίθετη με τη λογική! Επαναλαμβάνω, πως θα ήταν διαφορετική η άποψη μου ΑΝ επρόκειτο για επιστημονική φαντασία, όπου θα ήταν δυνατόν ακόμη και να γίνει ΕΝΤΕΛΩΣ ΚΑΛΑ το παιδί.

ΤΕΣΛΑ,   ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΣΚΑ, ΒΛΑΝΤΙΜΙΡ ΠΙΣΤΑΟ,  Μυθιστορηματική Βιογραφία, Σελ. 526

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ (Μετάφραση από τα σερβικά : Χρήστος Γκούβρης).

Αναφορά στις κοινωνικο-οικονομικο-πολιτικές συνθήκες κυρίως των ΗΠΑ. Αναφορές στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά και ένα κεφάλαιο που αναφέρεται στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Τέσλα ήταν βαθιά ειρηνιστής. Επίσης ένα κεφάλαιο αναφέρεται στη πασίγνωστη ραδιοφωνική μετάδοση από τον Όρσον Ουέλς, της επίθεσης των Αρειανών εναντίον της γης που προκάλεσε τεράστιο πανικό στο λαό ότι δέχονται επίθεση από τους Αρειανούς και προκάλεσε μαζική υστερία (Η επική φάρσα του 23χρονου Όρσον Γουέλς από το μικρόφωνο του CBS, μέσω του οποίου μετέδωσε μία επικαιροποιημένη δραματοποίηση του μυθιστορήματος επιστημονικής φαντασίας του Χέρμπερτ Τζορτζ Γουέλς «Ο πόλεμος των κόσμων»).

Προβλημάτιστηκα πάρα πολύ ως το πώς να παρουσιάσω αυτό το βιβλίο,  διότι αυτό το βιβλίο είναι λίγο από όλα : μυθιστόρημα, κοινωνιολογία, βιογραφία, φιλοσοφία, αλληγορία, ποίηση, ιστορία.....! Νομίζω πως πολλοί δεν γνωρίζουν αυτό το  όνομα Τέσλα. Γι αυτό πρίν αναφερθώ στο βιβλίο παραθέτω βασικά εγκυκλοπαιδικά για τον Νίκολα Τέσλα.

Ο σέρβος φυσικός και εφευρέτης Νίκολα Τέσλα (Nikola Tesla) γεννήθηκε στις 10 Ιουλίου του 1856, στο χωριό Smiljan, στην επαρχία Lika της Κροατίας. Εκεί ολοκλήρωσε τη στοιχειώδη εκπαίδευσή του, συνέχισε τις σπουδές του στο πολυτεχνικό σχολείο του Γκρας και τις ολοκλήρωσε στο πανεπιστήμιο της Πράγας.  Εργάστηκε ως ηλεκτρικός μηχανικός στη Γερμανία, την Ουγγαρία και τη Γαλλία, πριν μεταναστεύσει στις ΗΠΑ . Ο Τέσλα προσέφερε στην ανθρωπότητα εφευρέσεις όπως το εναλλασσόμενο ρεύμα (με το οποίο λειτουργεί ο κινητήρας, που πρώτος ο Τέσλα τον λειτούργησε), το πολυφασικό σύστημα, το πηνίο τέσλα, την ακτινογραφία, τα ραδιοκύματα, το ραδιόφωνο, το ραντάρ κ.α., ανοίγοντας το δρόμο για τον εξηλεκτρισμό του πλανήτη. Το 1912 του απονεμήθηκε από κοινού με τον Τόμας Έντισον το βραβείο Νόμπελ Φυσικής. Ωστόσο, αρνήθηκε να το δεχτεί, θεωρώντας υποτιμητικό το γεγονός ότι μοιραζόταν το βραβείο με «έναν απλό εφευρέτη».

Ο προφήτης του 21ου αιώνα, όπως θεωρείται από πολλούς, πέθανε φτωχός και ξεχασμένος απ’ όλους, στις 7 Ιανουαρίου του 1943, σ’ ένα ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης. Μετά το θάνατό του, το όνομά του δόθηκε στη μονάδα μέτρησης της Μαγνητικής Επαγωγής πεδίου, ενώ η κληρονομιά του -70.000 επιστολές, 31.522 προσωπικά ντοκουμέντα, 5.297 τεχνικά σχέδια, 12.832 αποκόμματα περιοδικών, 1.000 φωτογραφίες, 40 βραβεία και διπλώματα- φυλάσσεται σήμερα στο Μουσείο Νίκολα Τέσλα στο Βελιγράδι.

Σχετικά για το βιβλίο θα ήθελα πρώτα να πω, πως μέσα αναφέρονται αναρίθμητα ονόματα : μουσικών - συνθετών, τραγουδιών,  ηθοποιών, ζωγράφων, καλλιτεχνικών έργων, εφευρετών/ ερευνητών, επενδυτών κλπ ( που αναγκάζει τον αναγνώστη να ανατρέξει στο....google αν δεν τα γνωρίζει ή αν δεν τα θυμάται) πράγμα αρκετά κουραστικό αλλά ...ωφέλιμο....

Το βιβλίο απαρτίζεται από 127 κεφάλαια, μικρά, υπάρχουν κεφάλαια ακόμα και μιας σελίδας! Σχεδόν σε κάθε κεφάλαιο, υπάρχει ένα ρητόν από συγγραφέα ή και από τις Αγίες Γραφές!

Η ιστορία εξελίσσεται από τα μέσα του 19ου αιώνα και τελειώνει στα μέσα του 20ου  αιώνα.

Μου ήταν δύσκολο να παρουσιάσω το βιβλίο όπως άλλα βιβλία, έτσι σκέφτηκα να παραθέσω μερικά αποσπάσματα και ρητά από το βιβλίο, προκειμένου να δώσω μια ιδέα, μια οσμή για το βιβλίο. Δεν ξέρω πώς διαφορετικά να το παρουσιάσω : 

".....Οι γυναίκες προσέφεραν τις ιστορίες τους σαν επίδεσμο για τις πληγωμένες ζωές. Κι όπως τα χέρια τους έπλεναν πουκάμισα ματωμένα, έτσι κι οι ματωμένες λέξεις τπυς έπλεναν τον κόσμο....." 

" Η μαγιάτικη βροχή εμφανίστηκε πρώτα στα σημεία που η γη δεν είχε χορτάσει το νερό. Στα μαλακά φύλλα των δέντρων έδωσε πολλά φιλιά. Το πάρκο μοσχομύρισε. Οι κύκλοι νερού που σχηματίζονταν στις λακούβες κυνηγούσαν ο ένας τον άλλο με μεγάλη ταχύτητα. Οι πάπιες που κολυμπούσαν στη μικρή λίμνη του πάρκου δέχονταν τη βροχή με ευχαρίστηση. Ο Τέσλα, που βρισκόταν σε συναισθηματική ένταση, πήγε και κάθισε κάτω από κάτι δέντρα με πυκνούς θάμνους τριγύρω...."

" Γιατί οι άνθρωποι δεν ζουν αξιορεπώς, αλλά σύμφωνα με τις ταπεινωτικές βιοτικές ανάγκες τους. Είναι σωστό αυτό ?  Γιατί τσιγκουνεύονται τη γενναιοδωρία? Την αυθεντικότητα τους? Την αλήθεια? Τη ζεστασιά που μπορούν να προσφέρουν? ......."

" Το κενό είναι η ουσία όλων των πραγμάτων. Ο πόνος έρχεται από την προσπάθεια μας να κάνουμε μόνιμο το περαστικό....... Δεν υπάρχουν άνθρωποι και τόποι με τους οποίους κάποια στιγμή δεν θα χωρίσουμε. Το ν' αρπαζόμαστε από τη σιγουριά μας κρατά πνευματικά αιχμάλωτους".

"Αθεϊστής είναι αυτός που δεν πιστεύει στον εαυτό του...Η πίστη ζωντανεύει την εσωτερική παρόρμηση για βεβαιότητα ως προς την ύπαρξη του Θεού. Αν ο άνθρωπος χάσει την πίστη στον εαυτό του, είναι χαμένος από χέρι κι ο θάνατος τον περιμένει".

"...Θα προσθέσουμε και μηχανισμό για τη διεθνή παρακολούθηση του καιρού και τη διαπλανητική επικοινωνία. Θ' αχρηστέψουμε όχι μόνο τα καλώδια, αλλά και τις εφημερίδες, που δεν θα μπορέσουν να επιβιώσουν όταν ο καθένας θα έχει κι από μια φτηνή μηχανή να παρακολουθεί τις ειδήσεις, κι αν θέλει να τις τυπώνει κιόλας και να τις αρχειοθετεί όπως τις εφημερίδες" !!!!! (πρέβλεψη για τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές...και την ασύρματη επικοινωνία !!!).

"Ο άνθρωπος είναι μια κούκλα θεάτρου, που μ' αόρατα νήματα την κινούν τ' αστέρια. Όλοι ρουφάμε σκέψεις από την ίδια πηγή. Στο μέλλον θα ταξιδεύουμε πάνω στη γαλάζια ακτίνα της ενέργειας. Τα άτομα, τα μικρότερα σωματίδια ενός χημικού στοιχείου, θα συνδυάζονται με προσχεδιασμένες φόρμες"  

" Ο ορθολογισμός είναι μια αυταπάτη. Ο άνθρωπος ελέγχει μόνο αυτό που μπορεί".

" Ο ήλιος κάποτε θα πάψει να υπάρχει. Η ζέστη του, που μας δίνει τη ζωή, θα πάψει να υπάρχει. Η γη μας, η δική μας γη, θα γίνει ένα στρογγυλό πράγμα παγωμένο και θα περιφέρεται μέσα στην αιώνια νύχτα....Στο μεταξύ, φωτεινή παρηγοριά, οι επιστήμες και οι τέχνες, πάντα πιο δυνατές, θα μας φωτίζουν το δρόμο" ΝΙΚΟΛΑ ΤΕΣΛΑ στο Century Magazine, 1900. 

" Ο άνθρωπος είναι άθροισμα εξωτερικών επιδράσεων. Οι επιθυμίες μας είναι επιθυμίες άλλων. Ο άνθρωπος δεν γίνεται τίποτε, αφού τίποτα δεν είναι".  ΜΑΡΚ ΤΟΥΕΪΝ

"Άκουσε τη συμβουλή μου. Μην προσπαθήσεις να σκεφτείς κάτι άλλο παρά την ευτυχία" Χ.ΜΕΛΒΙΝ

Δεν είναι οπωσδήποτε ένα ευανάγνωστο βιβλίο, είναι όμως ενδιαφέρον!

ΤΟ ΣΚΙΣΜΕΝΟ ΤΟΥΛΙ από τις Εκδόσεις Διόπτρα, είναι το νέο βιβλίο της Έλενα Ακρίτα.

Αριθμός (ηλεκτρονικών) σελίδων 576. 

    Ο τρόπος γραφής της Έλενα Ακρίτα διακρίνεται από το χιούμορ, τη σάτιρα (καυστική μερικές φορές), την αναπαράσταση της καθημερινότητας απλά αλλά γραφυρότατα! 

       Η ιστορία εξελίσσεται από 2013 μέχρι και τις μέρες του κορωνοϊού. Οι κυριότεροι χαρακτήρες του έργου,  είναι 5 γυναίκες, διαφόρων ηλικιών: Είναι Νένα, η Μάρω, η Ιοκάστη, η Σολφέζ και η Μιράντα. Οι πέντε αυτές γυναίκες είναι δεμένες με δεσμούς δυνατής αγάπης και αλληλοϋποστήριξης που τις βοηθά να αντέξουν και να ξεπεράσουν πολύ δύσκολες καταστάσεις της ζωής τους.

    Δυνατοί δεσμοί φιλίας, ερωτευμένα ζευγάρια, κεραυνοβόλος αμοιβαίος έρωτας, απιστίες, οι μεγάλες αντιθέσεις νοοτροπίας των γενεών, οι συνθήκες ζωής γενικά, όλα περιλαμβάνονται στην ιστορία της Έλενας. Εκείνο όμως που κυριαρχεί στο βιβλίο είναι ο άγριος βιασμός μιας από τις ηρωίδες την οποία οι βιαστές αφήνουν σχεδόν νεκρή. Η κοπέλα που υπέστη τον βιασμό, βρίσκεται σε μεγάλο δίλημμα αν θα καταγγείλει τον βιασμό, αναλογιζόμενη το διασυρμό της (από τους δικηγόρους της υπεράσπισης) όπως την ενημερώνει ο δικηγόρος της. Η περιγραφή των ψυχολογικών επιπτώσεων που ακολούθησαν τον βιασμό είναι παραστατικότατες!" Δύσκολα βγήκε ο πρώτος λυγμός..." "....Όταν όμως η δική της αλήθεια ξεμύτισε επιτέλους, άνοιξε μια στρόφιγγα και οι λυγμοί που τινάχτηκαν έξω έσπασαν βρύσες και σωλήνες, και ξεχύθηκαν ελεύθεροι να πλημμυρίσουν το μικρό της σύμπαν".  Έντεχνα αλλά ξάστερα η Ακρίτα καταγγέλλει τις κοινωνική αντιμετώπιση που αντιμετωπίζει μια γυναίκα μετά από ένα βιασμό.

    Άλλο ένα απόσπασμα που περιλαμβάνει και η αναγνώστρια (anagnostria.blogspot.com) στην πάρα πολύ καλή της ανάρτηση : 

 "Σπίτι, σκέφτηκε η Μιράντα, είναι οι μυρωδιές από την κουζίνα σου. Το γεράνι που ανθίζει στον κήπο. Η βρύση που χάλασε, το μαξιλάρι το δικό σου που έχει γούβα στη μέση αλλά σε βολεύει, το μισοτελειωμένο βιβλίο στο κομοδίνο σου. Σπίτι είναι του ανθρώπου σου η αγάπη που τις νύχτες σε σκεπάζει μην κρυώσεις. Σπίτι είναι το φιλί το μονάκριβο, οι φίλοι τα βράδια, τα γέλια και τα κλάματα, και οι πόνοι και οι χρόνοι που περνούν και που σε νοιάζονται".

    ΄Ενα απολαυστικό βιβλίο για όσους αρέσει ο τρόπος γραφής της Έλενα Ακρίτα.

    

 

ΤΟ ΣΗΜΑΔΙ ΤΟΥ ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΟΥ, Larenzo Silva, σελ. 415 (Ισπανική λογοτεχνία, αστυνομικό)

 Εκδόσεις Κυριάκος Παπαδόπουλος, Μετάφραση : Κλεοπάτρα Ελαιοτριβιάρη

 'Ενας συνταξιούχος αστυνομικός βρίσκεται κρεμασμένος από μια γέφυρα, σε περιοχή της Καταλονίας. Η έρευνα ανατίθεται σε ένα παλιός φίλο και πρώην συνεργάτη του δολοφονημένου, στον αστυνόμο Μπεβιλάκουα, ο οποίος είχε υπηρετήσει στο μακρινό παρελθόν στη περιοχή της Καταλονίας. Από τις πρώτες επί τόπου ερευνητικές διαδικασίες, που επιβεβαιώθηκαν από την ιατροδικαστική εξέταση, διαπιστώθηκε πως δεν πρόκειται για αυτοκτονία,  ο κρεμασμένος ήταν ήδη νεκρός όταν τον κρέμασαν. Επί πλέον διαπιστώθηκε ότι είχε βασανιστεί άγρια πριν δολοφονηθεί!

 Η έρευνα όμως αυτή σύντομα οδηγεί τον Ρουμπέν Μπεβιλάκουα (Βίλα για τους περισσότερους διότι δεν μπορούν να προφέρουν το όνομα του) στη διαπίστωση πως στην υπόθεση εμπλέκονται διεφθαρμένοι εθνοφύλακες, έμποροι ναρκωτικών, έμποροι λευκοί σαρκός, νταβαντζήδες πανεθνικού βεληνεκούς.....όλα εμπλεκόμενα με τον δολοφονημένο. Παράλληλα ο Μπεβιλάκουα θυμάται το παρελθόν του, αφού είχε ζήσει και εργαστεί στη περιοχή αυτή.

Ο Μπεβιλάκουα παρουσιάζεται ως  ένας αστυνομικός με ιδιαίτερο συναισθηματισμό, με πολύπλοκο τρόπο ανασκόπησης της προσωπικής του ζωής και με τάση προς τη φιλοσοφία. Λογικός, επίμονος και λαμβάνει υπόψη σοβαρά όλους τους συνεργάτες του, ουδενός εξαιρουμένου, άσχετα από φύλο ή ηλικία. Εντελώς διαφορετικός από τους πρωταγωνιστές αστυνομικών μυθιστορημάτων που έχουμε συνηθίσει.

 

ΠΕΝΤΕ ΜΙΚΡΕΣ ΑΔΙΚΙΕΣ, 

ΑΝΤΟΝΙΟ FUSCO, Αστυνομικό Μυθιστόρημα, Ελληνικά Γράμματα, 253 σελ.

Δεν είμαι λάτρης των αστυνομικών μυθιστορημάτων, αλλά ανάμεσα σε άλλες αναγνώσεις διαβάζω πού και πού και κάποιο αστυνομικό. Το συγκεκριμένο το απέκτησα μέσω εφημερίδας (το ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, που δυστυχώς σταμάτησε πρόσφατα να κυκλοφορεί), και παρ΄ όλο που υπάρχει η άποψη πως τα βιβλία που "χαρίζονται"με τις εφημερίδες δεν μπορεί να είναι καλά, εγώ το βρήκα πολύ καλό, όπως και άλλα που πήρα με εφημερίδες (οπωσδήποτε δεν είναι όλα καλά). 

- Οι πέντε μικρές αδικίες που αναφέρονται ως τίτλος του βιβλίου, δεν είναι τίποτα άλλο από 5 φόνους ενός σίριαλ κίλερ. Το βιβλίο όμως, αρχίζει με τη περιγραφή ενός άγριου εγκλήματος - φόνου που λαμβάνει χώρα μέσα στις φυλακές. Ο αναγνώστης προχωρώντας στην ανάγνωση δεν μπορεί να καταλάβει τί σχέση έχει αυτός ο φόνος με την όλη συνέχεια της υπόθεσης.....Μόνο στις τελευταίες σελίδες αποκαλύπτει ο συγγραφέας τη σύνδεση αυτού του φόνου με τους άλλους.

- Στη συνέχεια περιγράφεται ο πρώτος φόνος των (προγραμματισμένων 5 ) . " Η ήσυχη επαρχία της Βαλντέντσα στην Τοσκάνη συνταράσσεται από τη δολοφονία μιας γυναίκας, η οποία βρέθηκε στο σπίτι της σε αφύσικη κατάσταση με ένα καλώδιο τυλιγμένο γύρω από το λαιμό της. Εκ πρώτης όψεως δείχνει για έγκλημα πάθους, αλλά το έμπειρο μάτι του Τομάζο Καζαμπόνα, του αστυνόμου που αναλαμβάνει την υπόθεση, διακρίνει ότι κάτι δεν πάει καλά. Πολλά ασύμμετρα στοιχεία στη σκηνή του εγκλήματος, πολλές οι αντιφατικές λεπτομέρειες " (από το οπισθόφυλλο του βιβλίου).  Η υπόθεση περιπλέκεται ακόμη περισσότερο όταν η έρευνα αποκαλύπτει πως η γυναίκα που δολοφονήθηκε δεν είχε καμιά σχέση με την κάτοικο του σπιτιού (η κάτοικος του βρέθηκε ολοζώντανη, είχε φύγει για διακοπές).

- Ως αστυνομικό μυθιστόρημα, φυσικά δεν θα πρέπει να πει κανείς περισσότερα.... Μόνο θα πρέπει να αναφερθώ πως πολύ έντεχνα λογοτεχνικά, η έρευνα του αστυνόμου (και της γοητευτικής συναδέλφου του, Κριστίνα Μπελισάριο) "δένεται" και με την οικογένεια του. Είναι πολλά χρόνια παντρεμένος, με τη σύζυγο του έχει πολύ καλή σχέση (λίγα προβλήματα λόγω της δουλειάς του υπάρχουν βέβαια)  έχει ένα γιο που βρίσκεται σε κέντρο απεξάρτησης και μια κόρη που κάνει διδακτορικό στη Βαρκελώνη με θέμα τη ψυχολογία της παραβατικότητας και της εγκληματικότητας !

Κλείνοντας, θέλω να επαναλάβω πως, παρά το ότι το βιβλίο ήταν μια προσφορά του ΕΘΝΟΥΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, προσωπικά το βρήκα πολύ καλό αστυνομικό μυθιστόρημα.